gast-auteur

PORTRET VAN DE AARDBEIENPLUKSTER

ALS EEN JONGE VROUW

door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden

101.
‘Goed gezien!’ sprak Mieke, om aan zijn hulpeloosheid een einde te maken. ‘Jammer genoeg ben ik mijn handschoenen vergeten!’ Zij vouwde haar beide handen tot de vorm van een koker en blies er warme lucht in. Opeens besloot ze oprecht te zijn. ‘Ik zie jou nooit langs deze kant van ‘t kanaal! Toeval?’

   ‘Wel, ik zal er niet omheen draaien; ik vermoedde al dat je na de vroegmis hier voorbij zou komen. Ik wou je spreken. Maar waarom rij je, zoals de andere dorpelingen, niet langs de grote baan? Die weg is niet enkel korter; er loopt ook een veilig fietspad naast!’

   ‘Het doet me plezier dat je niet alles weet. Ik heb er een hekel aan in de pas te lopen, zoals iedereen.’

   ‘En dat zonder handschoenen! Toch wel raar, - niet?’ Mieke kromp ineen onder zijn niet-begrijpende blik. Dat het een manier was om te boeten, zou geen mens geloven. Veeleer zou men haar krankzinnig verklaren.

   ‘Zeg eens, hoe gaat het met je kleine zus?’ Die onverwachte vraag drukte Mieke weer met de neus op haar angsten. ‘Mams wilde het graag weten.’

   ‘Berthe zal genezen!’ Het luchtte haar op dat zij niet over zichzelf hoefde te praten. ‘Dat het iets van lange duur wordt, is zeker. Ik heb haar al twee keer in het ziekenhuis bezocht…’

    Hoewel zij die uitleg de laatste tijd al zo vaak had herhaald - aan Niessen, aan de meisjes op het werk, aan Hamersmidt, aan iedereen die een greintje medeleven betoonde, - verheugde het haar Martins moeder nu ook bij die groep te mogen rekenen. ‘Ken jij Berthe?’

   ‘Nee. Maar Mams had het vernomen. Het verwonderde haar dat Francis niet op de hoogte was. Zij vroeg hem of jullie nog contact hadden.’

   Opeens bevond Mieke zich in de hoogste staat van paraatheid. ‘Wat heeft hij gezegd?’

   ‘Je hebt zijn laatste brieven ongeopend teruggestuurd.’

   ‘Dat is waar!’ Mieke vond dat zij zich hiervoor geenszins hoorde te schamen. ‘Ik geef niets meer om hem! Jammer, dat is niet enkel mijn schuld.’

   ‘Hij is ervan overtuigd dat je een miskraam had,’ liet Martin zich ontvallen, ‘terwijl je… Luister, Mams weet hier niets van… Ik bedoel… dat je zwanger bent. Maar tegen Francis had je niet mogen liegen!’

   ‘Liegen? Ik wou hem enkel een tweede teleurstelling besparen!’ merkte Mieke niet zonder bitterheid op. ‘Daarbij, jij weet niet wat er voorgevallen is, anders zou je niet zo praten!’ Het viel haar tegen dat Martin, zonder haar deel van het verhaal te aanhoren, voor zijn broer partijtrok. Kwam de indiaan haar toch scalperen! Haar handen grepen het fietsstuur om op de vlucht te slaan.

WORDT VERVOLGD...