uit het schriftje

"het vervlogene".

als tegengesteld aan "het geboekstaafde".

op deze blog werden alle dagen van de voorbye 17 jaar geboekstaafd. 30 october 2017 was ik met guido belcanto in hemiksem, terwyl luv in het ziekenhuis lag. klaarblykelyk. 30 november 2016 las ik de eerste vier hoofdstukken van de toen pas verschenen biographie van boudewyn büch, zo leert ons deze blog ook. en 30 december 2015 kwam de glazenwasser langs, juist toen luv en ik terugkwamen van het zwembad genaamd lakonia (waar we, eigenlyk, al veel te lang niet meer geweest zyn...)

toch gooit het geboekstaafde het vervlogene geen roet in het eten. nog steeds kan ik, op een warme stoel gezeten, onder een beregend tentzeil, een groepje muzikanten bekyken en beluisteren: om ondertussen het vervlogene gewaar te worden, de yle zang van alle duizenden, vergeefse concerten die ik vroeger zag; alle duizenden podia in roeselare en gent... alle, vele ontmoetingen met andere muzikanten, hun instrument op de rug onderweg naar waar? de regenvlagen over al die vergeten, vervlogen dagen - geboekstaafd en toch wél vervlogen.

gelukkig ook. àlles te moeten byhouden, is van steen. nooit te mogen loslaten, als in de rivier...

---

iemand vertelde my er onlangs over, hoe haar 92-jarige moeder zopas nog een verliefde relatie begon met een 95-jarige man, die zy leerde kennen in het tehuis. ze zyn écht verliefd, houden elkaârs hand vast, en maken zich zorgen om het hun kinderen mede te delen.

    "hoe schattig," zo reageerde iemand, die meêluisterde.

    van zesjarige kindjes die tezamen zitten te spelen, kan je zeggen "schattig". maar niet van twee volwassen mensen. hoe denigrerend: om mensen, omdat ze toevallig stokoud zyn, weêr "schattig" te beginnen te noemen - wat een onrecht!!