de balans rond yoko ono is ingewikkelder dan jy zegt. gefilmd van over de schouders van de drummer kryg je inderdaad de mazelen van haar zuivere aanwezigheid. met haar briefjes, haar ritselende boekjes, haar nagelvyldery. anderzyds moet gezegd: ze zet zich inderdaad wel middenin de groep, bwrwah - maar ze zegt nooit iets, ze moeit zich niét, toch niet dààr, toch niet onmiddellyk.
anderzyds: wanneer één lid is opgestapt ("ik stap uit de groep") en de verveling en radeloosheid de pan in slaan, waarna de rest van de band aan het trashen gaat, dan wél staat dat mens ineens, gillend, achter de microphoon; wat antropologisch erg logisch is maar wat tegelyk aantoont dat ze toch wél een bedreiging is, toch wél klaar om ieder moment, meteen als de dyk breekt, het huis ongegeneerd te overspoelen.
maar ik geloof toch haar eigen verhaal hierin, namelyk dat het john lennon was, en niet zyzelf, die persé eiste dat ze aldoor present was. en: in acht genomen de totààl maar dan ook totààl excessieve levensomstandigheden waarbinnen die mensen toch enigszins 'normaal' moesten zien te blyven, moet toch echt wel gezegd dat het dan éigenlyk nog wel meêvalt. dwz: eisen dat je vrouw steeds by jou is - als dat àlles is waarmeê jy "weird" bent, binnenin jouw volstrekt extra-ordinaire bestaan? dan had het toch echt wel nog een serieus pak erger gekund.
als ik byvoorbeeld mccartney zou zyn geweest: ik zou dit niet hebben overleefd zonder dat mens toch wél, op een ogenblik, met een microphoon-statief te lyf te zyn gesprongen. maar nu, een halve eeuw later: zonder die chinese daar aldoor meê in beeld, als een oosterse soort van chucky, was dit zuiver photografisch toch maar één band uit de miljoenen geweest; die ono die daar zo byzit, is wél, to say the least, een TRADEMARK.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu