uit het schriftje

partners tezamen in een auto; dat is, natuurlyk, dé uitgelezen springplank tot gekibbel en geruzie, over wanneer je naar links of naar rechts had gemoeten - we weten het; maar meer dikwyls nog, is tezamen ryden juist een communicatieve zegen, toch zeker voor een neuroot als ik, die in het gewone leven meestal niet kan stilzitten om te praten. dat is, trouwens, een afwyking die alsmaar erger wordt, onderhand ben ik middenin de stad middenin myn omgeving min of meer tot een reclusief geworden; omdat ik geen halve minuut sociaal geduld meer op overschot heb. het is een afwyking maar er is niks tegen te doen. 

    maar: tezamen ryden, is dikwyls juist erg fyn. tezamen met luv de baan op, om haar pa en haar zus te gaan afzetten aan het centraal station; vooral om daarna dan met zyn tweetjes weêr naar huis te ryden en dan terwyl een beetje te babbelen.

de kracht ook, daarbezyden, van files. van stilstaande files. behalve als je écht ergens dringend moét zyn, zyn stilstaande files gedwongen meditatie.

het begrip "een levende god". ook een begrip uit de katholieke kerk, kennelyk, zo vernam ik vandaag nog eens - maar: een "levende" god, moet tevens een stervende god zyn (nietzsche: god bestaat - maar: hy is dood)-, doch bovendien is een levende god dan ook een moordende god, een strydende god, een vechtende god, een god die net als mensen slachtoffer is van anekdotiek, van emotionele verwarring, van pyn en verdriet en geborneerde wraaklust. in dié god kan ik geloven. in dié god vind ik tenminste een verklaring, voor 's mensens honger en dorst en oorlog en horror - terwyl hy me toch aanbiddenswaardig is, omdat hy dan ook maar een heilige sukkel is.

niét vind ik het verteerbaar dat over een god zou moeten worden gesproken in de hy-vorm. dat god een "vader" zou zyn. een moeder is god vast ook niet - maar hy is ook zeker niet een vader!

"het is weinig poëtisch / het is weinig profetisch" - dàt vind ik een enorm mooie rym...