state of being, 26 januari 2021

die niet echt geloofwaardige oorlogsdreigingen in de oekraïne werpen wél hun vruchten af - althans: wat het weêr betreft... ook in het belgische koninkryk is er sinds vandaag een witte kou in de lucht komen te hangen... de kale takken met daarop kraaien en raven zien er oer-russisch uit, de witte betonnen gebouwen zien er kamtsjatkaäans uit.

waarom er hoop is voor mollie: omdat ze graâg alleen is, desnoods urenlang. rocco en luv zyn naar de piano-les te lier, met oog op een wedstryd die rocco zondag gaat spelen (in het verre ruislede); mollie laat doorschemeren dat ze my in de machine-kamer wil, zodat ze zelf de woonkamer voor zichzelf zou hebben; en dat is een behoefte die ik totààl begryp - en méér zelfs nog: waarvan ik weet dat ze, in de grond, een zegen is; iemand die af en toe last heeft van gezelschap, is minder ongelukkig dan iemand die altyd persé gezelschap moet hebben. wie goed alleen kan zyn, heeft reeds de helft van de wereldbol in zyn macht.

de taal die wy spreken, is oekraïens gegrond. alle germaanse talen zyn namelyk een aftakking van het nog wel reconstrueerbare, maar niet meer aan te wyzen indo-germaans; op eigen beurt kwam die taal van, 5000 jaar voor christus, het proto-indo-europees - en inderdaad werd die taal gesproken door de volkeren rond de zwarte zee.

een halfjaar lang loop ik te zeuren dat er een deurklink op de deur van de machine-kamer zou moeten (dwz myn werkkamer); die klink is dus stuk, ik weet zelf niet hoe zoiets gerepareerd kan worden, myn vermogen op dat gebied grenst aan het imbeciele; evenwel stond hier gisteren op myn blog: "eigenlyk juist goéd dat die deurklink stuk is; een kapotte deurklink staat garant voor geborgenheid daar in myn kamer" - en ziehier, meteen de volgende dag: luv heeft ineens een deurklink op myn deur gezet.

wy zyn al 16 jaar tezamen.

jammer dat als ik map-surf door staraja roessa, dat het dan altyd goed weêr is (google maps moet daar zyn langsgereden op een zomerdag...); nu onderhand zou ik staraja roessa ook wel eens op zyn winters willen map-surfen...

de werkdagen zyn niet "zwaar"; het lesgeven gaat beter dan ooit; maar: ik ben toch bang dat ik hiervan "afgestompt" geraak, dat wel echt. zelfs als je op een dag maar drié uurs hebt lesgegeven, zoals vandaag, kan je toch, weêr thuisgekomen, geen wittgenstein meer lezen. dus in die zin is de natie waarin ik leef, een zeker, zeer specifiek artistiek talent van my, aan het verloren laten gaan.

wat ik de natie niet kan aanwryven. -- had ik nu echt gedacht dat ik speciaal was?

neen, eigenlyk heb ik dat nooit echt gedacht...

    als adolescent was ik er alleen maar werkelyk doodsbenauwd voor, nergens in deze wereld ooit een plaats te zullen vinden. als tiener durfde ik byvoorbeeld niet binnen te stappen by een beenhouwer, daar was ik te wereldvreemd voor... echt waar...

    angsten zyn wel interessante dingen...