@the movies

the warhol diaries

dé uitvinding van het jaar: een stem die, dankzy computertechniek, extreem hard lykt op die van warhol zelf. en die stem, die leest voor uit zyn eigen dagboek, écht alsof je warhol zelf bezig hoort.
    de yle, piano-gedreven soundscape op de achtergrond, onder deze stem, is een heldere rip-off van de song "a dream" uit "songs for drella" - maar ook dit valt daarom juist toe te juichen; die ene trefzekere, indringende song, lekker eens uitgerekt tot in het oneindige.
    tot voor kort was de consensus dat de dagboeken van warhol weinig voorstellen; maar deze serie laat het tegendeel zien; mits goed gebloemleesd, duiken er aldoor zeer diepmenselyke juwelen op, byvoorbeeld deze: "de dingen die je meêmaakt, krygen pas een sfeer zodra ze een herinnering zyn." echt litteratuur.

    de wazige beelden ten slotte, die de dagboekfragmenten begeleiden, neigen sterk naar het principe "plaatje by praatje" - maar toch, ook daar valt iets voor te zeggen; liever dit, dan vergezochte onrymen of opdringerige nep-gimmicks zoals byvoorbeeld oliver stone per definitie zou hebben gedaan.

    als we nu inderdaad een paar uurs aan één stuk door van dàt hadden gekregen, gewoon die stem en die dagboekfragmenten, op die piano-sape, dan hadden we een verdomd mooi ding gehad, echt; een stream-of-consciousness, beckett-achtig maar dan in de goeie zin van dat woord. helaas: die titel, "the warhol diaries", is van een onvergeeflyk boerenbedrog!!.. die dagboeken zelf vormen nog geen 10 procent van het geheel van deze serie. alle rest is een zoveelste platte, saaie, afgezaagde documentaire, de ene ydeltuit na de andere die ons voor een triljardste keer komt benadrukken hoe "belangryk" warhol wel niet was, en al die ongein, als gericht tot een twaalfjarige.

verdict: 2 op 10.