GAST-AUTEUR

DE TRAP

door gastauteur Robertus Baeken, vanuit de timmer-kamer...

7.

Want zo was het dat ik het aangezicht van die onbekende onderging: ik wist dat het niet enkel haar schoonheid was die mij frappeerde, maar dat zij, precies omdat niets ons verbond, als uit een lucht van vrijheid kwam aanzeilen. Een oogwenk voelde ik hoe het hele maatschappelijke bestel loodzwaar op mij drukte, terwijl me tegelijkertijd een blik gegund werd op de lichtende hoogten van het ware bestaan; een mogelijkheid die me enkel nog van ver bezighield.

   Van oog tot oog, van hand tot hand terwijl zij me een taartje aanreikte, leerde ik mezelf kennen als een licht ontvlam­baar hart, heimelijk verslingerd aan een weelderig vrouwenlijf, door mijn al te gewiekst verstand op een zijspoor beland, onverwachts opgewekt uit de doden en nieuwsgierig naar het mysterie achter een glimlach.

   Haar vriendelijkheid en de speciale attenties die ik van haar mocht ontvangen, waren Karl evenmin ontgaan. Zodra ze met haar dienblad verdwenen was, sprong hij naar het midden van de vloer waar ze ons een kop koffie had ingeschonken. Zijn linkerhand hield een denkbeeldig schoteltje met kopje vast, terwijl zijn rechter deed of hij van iets hoger inschonk, precies zoals Marie-Claire te werk was gegaan: heel behoedzaam, om niet te mor­sen. Be­halve haar houding, die enkel een kloefkapper als hij gekunsteld moest voorkomen, paro­dieerde hij eveneens haar stem en beschaafde om­gangstaal.

   'Alsjeblief! Eet smakelijk!' Geaf­fecteerd draaide hij met zijn dikke kont voor mijn neus. 'Zeg nog eens, hoe is je naam? Louis! Nee toch! Mijn man heet ook zo.' Marie-Claire had zoveel meer gezegd, maar zonder enige overgang herhaalde Karl haar ant­woord op mijn vraag of zij kinderen had. 'He­laas zijn wij kinderloos.'

   Ook mij was deze ene zinsnede bijzonder bijgeble­ven. Ik vond het niets om mee te spotten; vooral niet doordat ik in haar ogen terzelfdertijd zoiets als twee diepe wondjes ontdekte waarvan zopas het verband was afgerukt.

   'Hou op Karl!' riep ik geërgerd toen hij nog verderging en haar vriendelijke intenties, die ook aan de basis lagen van de mijne, begon te ridiculiseren. Ik kon het moeilijk verkroppen dat die ongelikte beer de onver­klaarbare ontroering, waardoor er heel eventjes een vonkje tussen ons was overgesprongen, had opge­merkt. Daarom reageerde ik misschien een beetje te fel. Karl kreeg een stomp.

   'Oei, wat krijgen we nu? Mijnheer de intellectu­eel is weer eens verliefd? Ik dacht het al: een glimlachje extra en hij blèrt als een geit die dringend moet gemolken!'

   Dit was de eerste keer dat Karl erin slaagde me te kwetsen. Vooral dat 'weer eens verliefd' had mij ferm geraakt. Het was of hij, door me aan sommi­ge spijtige voorvallen uit mijn verleden te herinne­ren, me alle lust tot dromerijen over een totale liefde wilde ontnemen. Van zijn kant vertegenwoordig­de Karl alles wat me terug in de banale werke­lijk­heid stompte. Het heilige verlangen in mij om hieraan te ontsnappen, legde hij uit als een simpel trucje waarvan ik me bedien­de voor dat éne, waar het volgens hem bij alle mannen om te doen is. Nu kreeg ik spijt van onze vele vertrouwelijke praatjes, die zeker tot deze con­clu­sie hadden geleid. Ik nam me voor voortaan op mijn hoede te zijn voor mijn neiging om mezelf bij hem interes­sant te maken, waardoor ik mijn vroe­gere avonturen al te dik in de verf had gezet, als­ook om de jaloerse opmerkingen die ik van zijn kant zeker nog mocht verwachten, te trotseren.

(WORDT VERVOLGD...)