state of being, 31 mei 2022

een hevige dag voor pitouche. die moest meê naar de klas, voor mollie haar spreekbeurt. ik was smiddags even overhuis, net op tyd om te mogen inzien hoe luv een slaapmiddel door dat arme beest zyn eten roerde, zodat ie gemakkelyker in zyn mand zou kunnen. dat lukte aardig, dus alles kwam goed. mollie zeer fier, al is de waarheid dat veel marokkaanse kinderen, de helft van haar klas, bang zyn van katten, alleszins te bang om ze zomaar te kunnen aaien.

    

vooral juist snachts, vooral juist wanneer ik bynà in slaap ben, komen in myn keel myn slymen van verkoudheid los, zodat ik de boel by mekaâr hoest; zodat ik weêr wakker schrik. een zeer destructieve cirkel, nog een nacht of vier of vyf en ik val dood (ik verwys op deze blog zéér vaak naar myn eigen, aanstaande dood; maar dat is dan ook de essentie van de dagboekschryver: zich rustig en dapper en aaschouwelyk op de dood te proberen voor te bereiden.)

het is stil in huis: doordat rocco james conan op zeeklassen is. 

het geluid van voorbyrydende auto's achter huisramen met gordynen, doet my vaak ook terugdenken aan het p.m.s.-centrum van turnhout, waar ik als lager schoolkind, tezamen met de klas, één keer jaarlyks naartoe moest, maar waar ik ook in myn ééntje naartoe moest voor onderzoekingen (om te checken of ik een jaar mocht overslaan ja dan neen); een gelykvloerse kamer met witte gordynen in het centrum van de provinciestad, met achter die gordynen personenwagens die, zomaar in de namiddag, rustig voorby snorden; die auto's waren er het bewys van dat er op zo'n doordeweekse namiddag ook buiten de school nog leven was, dat er ook buiten die leraren in die klaslokalen nog andere, volwassen mensen waren, met bedryvigheden waarvoor ze op verplaatsing moesten.

    nog een ander, niet mager jongetje was mede naar dat centrum, maar dan vermoedelyk om een andere, minder constructieve reden. ik herinner my dat de ene onderzoeker langs de trappen naar omhoog riep: "deze hier weegt 20 kilo, ha-ha-ha!!..."

    als ze onze onderbroek uitdeden, moesten we ondertussen op onze polsen blazen. was dat werkelyk ergens goed voor? sommigen fezelden dat dit diende om te voorkomen dat je wapenstaf zich zou oprichten. anderen beweerden dat het diende om je af te leiden van je eigen schroom.