uit het schriftje

wat mooi zou zyn: dat zuiver digitale kopieën toch wél zouden verslyten. zoals eêrtyds de kopie van de kopie van een cassetje per kopie alsmaar meer "opgedraaid" begon te klinken. stel je voor dat op die manier een photo die telkens wordt doorgestuurd, alsmaar meer zou vergelen en verwazigen... of als je op spotify een liedje speelt, dat pér keer dat je dat liedje speelt, er alsmaar meer "digitale krassen" op zouden komen te staan.

    het feit dat dit niét het geval is, is wel handig; maar het is koud, helemaal anti-organisch...

in de foyer van de corridor, het theaterzaaltje in wetteren, speelde klassieke muziek, namelyk zachte pianomuziek van mozart. dat was een erg fris iets. gebeurt dus té weinig, zacht klassiek op openbare plaatsen. altyd maar boenke-boenke-boenke...

ik zou eens graâg, met een deftige band en een ernstig p.a., het liedje "there's something going on" van frida willen staan coveren... dat moet echt heerlyk zyn, dat soort van door-zingen, op zo'n platte maar toch enorm emotionele poprock-riff...