de symbiose tussen myn dochter en myn vriendin die haar moeder is, is iets grandioos. soms praten ze op zo'n manier met elkaâr, dat ik ervan overtuigd geraak dat ze klinkende ambras hebben. maar als ik dan als een ridder tussenbeiden kom, maak ik my volstrekt belachelyk, want blykt er geen vuiltje aan de lucht.
sommige mensen kunnen geen grote boodschap plegen wanneer ze op reis zyn; dit gaat zo ver, dat zyn drie weken lang geen minste stoelgang voltrekken. je zou zeggen, dit hoort by de rubriek "alternatieve feiten", maar in concreto betreft dit een bepaalde tante van my, dus is het toch iets meer persoonlyks.
waar bynamen voor leerkrachten, toch zeker in myn tyd, totaal beledigend werden bedoeld, ving ikzelf van myn leerlingen deze week tweemaal na mekaâr de meest fantastische bynaam op - ik liep voorby en vernam: "john wick..." en een paar uur later opnief: "john wick..."
myn eerste jaar heette ik "de koala" en de twee jaren daarna, door een bepaalde anekdote die ik hier al meermaals heb uitgelegd, "de lafaard". is echt wat anders...
als je denkt dat je het allemaal niet meer verteren kan, dat het te veel wordt, dat je eronderdoor gaat, dan mag je dit hier weten: dat één enkele uitgerekte dag kalmte, byvoorbeeld van 11u in de voormiddag tot 16u in de namiddag, volstaat om geheel dat gevoel weêr van je af te douchen. na één dag rust kan je er gemakkelyk weêr twaalf, dertien etmalen tegenaan.
de grotere zus tegen de kleinere broêr, eind september, met een sadistisch vertrouwen in haar zaak: "en? vind je frans nu nog altyd zo'n leuk vak?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu