GAST-AUTEUR

robertus baeken, die de vader is van don vitalski, schreef het boek "leonard en ik", over zyn nonkel leonard, de fameuze beeldhouwer. over 82 afleveringen verspreid, worden die mémoires hier integraal gepubliceerd.

photo: portret van simone cornelis (dwz de moeder van don vitalski).

LEONARD EN IK

door Robertus Baeken 

48 

Vrijdagavond. Uit de Rue du Bac, waar de lezing in een kunstgalerie zou plaatsvinden, kwam een dichte menigte van tussen talrijke politiecombi’s in de straat afgedropen. Van een groepje achtergebleven hippies dat op de stoeprand vlak voor de ingang van de galerie had postgevat, vernam ik dat Miller maar vluchtig te zien was geweest. Zij vertelden me dat de massale toeloop hem bij zijn aankomst zo erg van zijn stuk had gebracht, dat hij na het stamelen van ‘Oh no...’ direct de bomvolle zaal was uitgelopen.

   Ik loerde door een met hekken afgesloten etalage en zag tientallen aquarellen van Henry's hand aan de muren. Ik las de openingsuren en besloot een hotel te zoeken om de volgende dag terug te komen.

   Voor een fan als ik was het beslist een boeiende tentoonstelling. Naar de prijs van een aquarel heb ik niet geïnformeerd, - die zal wel te hoog geweest zijn. Wel kocht ik er een Franse vertaling van het dagboek van Anaïs Nin over de periode 1931-1934 en twee grammofoonplaten (één exemplaar was voor Leonard bestemd) waarop Henry zijn essay To paint is to love again voorleest.

   Het was een heldere morgen in de late zomer. Toen ik buitenkwam, heb ik nog wat rondgeslenterd langs de boekenstalletjes aan de Seine. Daarna heb ik zittend op een bank in de Tuilerieën een poosje naar de reusachtige bronzen beelden gekeken en naar het prachtige gezicht van Parijs in de richting van de Place de la Concorde. Ik had langer in Parijs kunnen blijven, maar het beeld van mijn hulpbehoevend vrouwtje riep me vanuit de verte.

   Diezelfde avond was ik weer thuis. Het was zaterdag. Leonard bracht de avond bij zijn broer Peer door. Toen ik hem opbelde, kwam hij onmiddellijk. Ik zei hem dat ik Miller niet gezien had, maar vertelde hem ook over mijn onvergetelijke ervaring: het zien van Parijs, die bruisende stad. Dus, ik had geen spijt; nee! Ik legde de vinylplaat op de draaischijf en wij luisterden geboeid naar Henry's prachtige, sonore stem.

(WORDT VERVOLGD...)