het leven is niet zo goed op dit moment, namelyk omdat myn dochter mollie op het moment op sneeuwklassen is, in het abstract ver weg gelegen zwitserland. door de schuld van myn belachelyke "carrière" kon ik geen present tekenen by het afscheid aan de reisbus, en dàt maakt het nu ondraaglyk om dit volgende te zien: hoewel zy me graâg afsnauwt en creatief beledigt en nooit één keer ontziet, merk ik nu toch dat ik de enige van het gezin ben van wie zy een photo-portret heeft neêrgeplaatst op haar bureautje in haar kamer. het is een photo van zo'n automatisch phototoestel in een pretpark; wy tweeën zy aan zy gillend tydens een afdaling in een boomstam in een wildwaterbaan.
dàt is ons leven, liefste mollie; die veel, maar dan ook werkelyk véél te snelle boomstam - in dat ontzettende wilde water...
het huis is kaal en doods zonder mollie - maar wel is er één klein praktisch voordeeltje aan: op dinsdagnacht, zeer diép in de nacht, kan ik my met myn blauwe gezicht en myn zwartgeverfde piekhaar in de douche-kabine begeven (verboden terrein als mollie thuis is.)
nog steeds aan het onderhandelen met de bourlaschouwburg, om met de dinsdagclub ook eens één keertje dààr naartoe te kunnen. zelfs maakt dit vorderingen. donderdag de zesde april begint reeds lichtjes roos en blauw te gloeien, zo concreet inderdaad...
slaaptekort als een gratis drug. een gratis high.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu