state of being, 19 januari 2023

één uur snachts. in de ligzetel. onder het witte deken. pitouche lekker warm liggende op myn voeten.

    niets is nog beter dan een ogenblik zoals hetdeze...

    gewerkt hébben... alles afgewerkt hébben... gedaan hebben...

    nu alleen nog dit bloggen, rustig, onuitgebreid...

naar "das boot" zou ik willen verderkyken; ik bezie de "director's cut", wat ook maar weêr een nieve uitvinding is, -(ik bedoel de term: "director's cut")-, om oude films opnieuw op de markt te krygen... gisteren zag ik het eerste uur van deze drie uurs voortdurende prent uit 1981; gek genoeg had ik die film nog nooit echt gezien (wel heb ik er héél eventjes in meêgespééld; maar dikwyls weet je dan helemaal niet waarover het gaat; ik wist toen zelfs niet wie de regisseur was, iemand anders gaf my instructies, en ik had zelfs niet begrepen dat dat decor een duikboot was; ik dacht "dit is een wassalon, maar dan met érg veel nerveuze klanten...")

    dus die prent is, tot dusver, kei-goed gebleken; doch verderkyken zit er toch niet in voor vandaag; i am groggie.

rond het middag-uur kwam mollie terug thuis van de sneeuwklassen. kikzelf toch meê-geweest om haar te gaan ophalen van de autobus... die overigens vier uur lang in panne had gestaan, nog in zwitserland zelf...

    het deed wel pyn om te bemerken hoe luv en rocco james conan een langdurige knuffel van haar kregen, maar ikzelf feitelyk niet echt. neen, dat dit pyn zou hebben gedaan, is totaal verkeerd uitgedrukt; dit is begrypelyk en natuurlyk, en boven-anekdotisch; de genegenheid is totaal; maar toch: tegelyk is dit inderdaad erg...

    ik wil ook knuffels van myn dochter!