negen uur smorgens. met de fiets onderweg naar de ommeganckstraat. op een bankje op het kerkplein zit een oude dwaas met een blikje bier in zyn handen en een vieze plastic zak op schoot, tegen zichzelf te discussiëren. dwz: hy dénkt dat er iemand tegenover hem zit, met wie hy zeer heftig in gesprek is verwikkeld, maar dat klopt helemaal niet; in waarheid zit hy daar totaal in zyn eentje. wat een soort van dwazen is dat je overal tegenkomt, daar is niets opzienbarends aan, de meesten van die tragici hun hersencellen een na een kapot hebbende gedronken.
evenwel: wie zegt dat ook jyzélf niet zo'n geval bent?
jy dénkt dat je gaat lesgeven, jy dénkt dat je staat op te treden, jy dénkt dat jy by het broodautomaat iemand om kleingeld staat te vragen. maar in waarheid zit ook jy maar, helemaal alleen, op zo'n miezerige yzeren bank in de klamme kou, totaal alleen. je gebaart zeer heftig - maar: er is daar niemand écht.
het feit dat je dit niet kan weêrleggen, wil eigenlyk zelfs zeggen dat het zo is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu