state of being, 12 februari 2023

zondag vyf uur smiddags. het ogenblik waarop ik, als een middelbaar scholier in de jaren tachtig, de maandag, en meteen daarop de gehele week, in een vreemde contour voor my weet opdoemen; doch heden daarmeê steeds op twee dingen tegelyk afstevende, ogenschynlyk onverenigbaar: het atheneum, op maandag en dinsdag en woensdag - en tegelykertyd het hallucinatorische gebeuren van alwéér een nieve dinsdagclub. de complementariteit van die twee universums zyn inderdaad als yin en yang. en ik geloof écht dat ik die uitdrukking, "yin en yang", nu voor de eerste keer in myn leven aan het noteren ben geweest... maar je kàn alleen maar ziggy stardust zyn zolang je voeling hebt met puberteit.

mollie had mooi zeven vriendinnetjes te logeren. om vier uur snachts waren die nog steeds met kussens aan het gooien, hard buitelend in schaterlach. en toch: de volgende dag waren ze rond acht uur smorgens alwéér aan het babbelen en lachen. inmiddels, deze zondagnamiddag, vertoeven zy met de groep op de schaatsbaan.

    luv is daar in de cafetaria, myn zoon rocco james conan weet zich repeterend in puurs - ik dénk voor een project dat is getield "james, the musical", al moet ik eerlyk toegeven, diens traject al lang niet meer te kunnen volgen.

    ik heb dit grote, leêge huis voor myzelf. én voor pitouche, die op myn schouder zit, letterlyk.

vannacht was er veel razend verkeer in de straat, beneden onder het raam. dat heet: "plezier maken op een zaterdagnacht"; scheurende banden, werkelyk ràzende motoren... al begryp ik soms ook: goed, zy niét hebben, ergens, een theater waar ze hun waanzin kwyt kunnen... hoeveel decibels, in de brede zin van het woord, produceer ik zélf wel niet, somtyds? ik behoor slechts tot de categorie "thin white trash"... verwaand, alles hebbende...

    nu ook niet dat ik my daar schuldig over voel!...