is alweêr van 2008, de eerste irak-film die even sterk aanvoelt als de stevigste viëtnam-film. niet patriotisch maar ook niet per definitie anti-amerikaans. niet sentimenteel maar zeker wel spannend genoeg. dus alles by mekaâr erg geloofwaardig, ook als je onderwijl, wegens thee-drinken, letterlyk om de zes minuten moet gaan urineren.
op het einde komt er een iraakse huisvader de straat op: de vijanden hebben hem met dynamiet-staven omgord, inclusief met een tydbom ook. alle soldaten rennen weg, alleen natuurlyk de hoofdfiguur gaat de uitdaging aan en begint de bommen af te breken. het is dan écht onvoorspelbaar wanneer het erop uitdraait dat zelfs deze held op het laatste nippertje toch wel, veiligheidshalve, er tussenuit muist!
(zichzelf respecterende film-recensies moéten spoilen!!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu