GAST-AUTEUR

17.

Zij is gast­vrij, hoorde hij zich in gedachten. Zij is poeslief. Zij wil me schadeloos stellen voor haar weigering om mee te werken. Hij volgde haar langs een openstaande deur naar een belendend vertrek. Een fornuis verraadde dat hier de keuken moet zijn geweest. Terwijl Justine een waterketel liet vollopen, werd zijn aandacht getrokken door een grote, ingelijste foto, schuin tegen de muur. Een ballerina gehuld in een vleeskleurig mail­lot, leek op het eindpunt van een pirouette gekomen. Boven haar hoofd balan­ceerde de lijn van haar ge­strekte voet al naar een volgende beweging. Door de weer­spiegeling in het glas duurde het even voor hij erachter kwam dat de ballerina niemand minder was dan zijn gastvrouw, die hier bovenop twee kopjes een koffie­filter plaatste.

   ‘Schitterend! Naast je studies dans jij ook ballet?’

   Justine stak het licht aan en kwam naast hem staan. 'Voor ik getrouwd was, heb ik het lang geprobeerd! Maar ik had weinig ta­lent.’

   ‘Dit lijkt me anders een knap staaltje.’ Haar krachtige zwanenhals was hem al eerder opgevallen. Naar zijn eerste indruk was ze eerder tenger. Daarom verbaasde hij zich over haar schitte­rend figuur, haar rechte benen, stevige dijen. Hij keek zolang dat het bijna gênant werd, temeer daar het minuscule slipje overheen haar maillot zijn ver­beel­ding prikkelde. Hij wendde zijn ogen af. ‘Ik moet bekennen dat ik nog nooit een balletvoor­stelling heb bijgewoond.’

   ‘In dat geval zal de naam Janos Minowski je niets zeggen.’

   ‘Was hij je man?’

   Eventjes werd het doodstil. Voor Joseph was het of hij weer oog in oog met zijn jeugdliefde stond en hoe zij haar spijt bekende dat het tus­sen hen zo verkeerd was afgelopen. Het schokte hem dat zijn gevoelens voor haar na al die jaren nauwelijks ver­anderd waren; ook al weigerde hij dit aan zichzelf toe te geven. Hij was getrouwd nu. Hij moest zich niks inbeel­den. 

   Het water kookte. Justine schonk in. Met het kopje in de hand volgde hij haar naar de voormalige woonkamer. Een laatste blik op de foto toonde haar gestrekte voet als het einde van een tot het uiter­ste gespan­nen boog, verbonden met een marmeren li­chaam. Van pure bewondering hield hij dit beeld heel even vast; tegelijk zag hij het als een geheugensteun om al die schoonheid te gepasten tijde weer op te roepen. Gezien er slechts één stoel was, bleven ze beiden recht­staan. ‘Jammer dat er geen koekjes zijn!’ Daarmee gaf zij het sein voor een eerste slok.

(WORDT VERVOLGD...)