gast-auteur

44.

Beste Justine,

Dank voor je bereidwillige tussenkomst. Etienne hoeft inderdaad niet op de hoogte worden gebracht. Dat zou voor hem alleen maar pijnlijk zijn. En hij maakt zich al genoeg zorgen. Met Pasen kom ik voor een toeristisch uitstapje naar Parijs. Regel jij het met L.? Mijn vader is op de hoog­te. Tot kijk!

                         Marijke

   ‘Hoezo? Haar vader is op de hoogte…?’

   ‘Ik zei je toch: hij is een ploert! Begrijp je nu waarom dat kind niet weer naar huis wil?’

   ‘Juist! Maar dat is geen reden om mij onder een trein te duwen! Voor mij is zij nog steeds spoorloos. Ik heb niet eens een bewijs dat ze nog leeft of hier in Parijs is.’

   ‘En ik kan je heus niet verder helpen. Mag ik aan de vaat be­ginnen?’

   ‘Je doet maar!’ Voorlopig had hij geen vragen. Met zijn voet op een kussen, zocht hij wat afleiding in de kranten binnen handbereik. Bij het openslaan van Le Figaro, een krant van gister, ontdek­te hij dat er op de tweede pagina, derde kolom links, een artikel was uitgeknipt. De volgende krant was Le Monde, eveneens van vrijdag. Ook hier trof hij op de pagina met het regio­nale nieuws een tweede rechthoekig gat, - iets kleiner dan het eerste. De twee overige kranten waren van heden, maar behalve de grote koppen bovenaan, bevat­ten ze niets dat zijn aandacht trok. De aan­slag op zijn leven zei hem dat hij dieper moest graven. Hij riep Justine voor de vraag of Marijkes zwangerschap misschien verband hield  met inces­t.

   Had zij hem niet gehoord? Hij kwam overeind. In de keuken stroomde overtollig water van de eerste spoelbak naar een tweede. Maar geen Justine om de kraan dicht te draaien! Ergens vandaan waaide buitenlucht in zijn ge­zicht. Een geopend venster gaf toegang tot een metalen platform met brandladder tegen de zijgevel. Het zien van de diepte beneden, lokte uitnodigend. Maar zijn gekwetste voet bracht hem tot rede, waardoor hij weigerde toe te stemmen.

   Op de dressoir lag nog Justines geopende hand­tasje met Marijkes brief. Hij voelde de verleiding om het voor onderzoek leeg te schudden, maar doordat het toebehoorde aan een vrouw op wie hij heimelijk verliefd was, kreeg hij af te rekenen met de vraag waar zijn beroepsbezigheden eindigden en waar persoonlijke nieuwsgierigheid begon.

   Tegenover de slaapka­mer bevond zich een als kantoor ingericht vertrek. Terwijl hij daar wat beslui­teloos op de bureaustoel ronddraaide, viel zijn oog op een rij dos­siers. Belastingaan­giften, verze­ke­ringspo­lissen, facturen. Joseph opende de map huurcontracten.

   Het dossier bleek door scheidingsbladen in drieën verdeeld. Het eerste deel ging over het appartement op de Avenue Kléber, waar hij zich nu bevond. Het tweede en derde deel bevatte elk een verschillend huurcontract in Louveciennes. Het eerste was ondertekend door Minowski en zou eind april 2003 aflopen, tenzij, zo stond er: de huur­der drie maan­den tevoren een aanvraag voor een nieu­we huur­over­eenkomst had inge­diend. Dit was blijkbaar niet ge­beurd.

   Het tweede contract zag er eender uit, behalve dat het op naam stond van Fran­cesco Lima; beroep: verpleger. Terwijl Joseph het adres noteerde, werd zijn aandacht getrokken door het in werking treden van de lift. Hij schoof het dossier snel weer op zijn pla­ats om in het trappenhuis een kijkje te gaan nemen.

   De oude­re dame met zonnebril. Ondanks haar wandelstok legde zij de rechte lijn naar de deur even wankelend en krom af als hij in de andere richting, vlak tevoren. Zijn pijnlijk enkelgewricht drong erop aan eveneens van de lift gebruik te maken. 

(WORDT VERVOLGD...)