iedere dag een gedicht

DE POEZIE-AVOND

hy was de presentator.

maar tussen de bedryven door

begaf 'ie zich in het publiek.

en dan probeerden-'ie zich te concentreren

op de gedichten van die dichters.

"ongelooflyk," dacht 'ie in stilte,

er goed zorg voor dragend

dat niemand zyn gedachten las.

hy dacht:"dit soort gedichten, zoals deze -

zo schryf ik er honderd op één dag!"

"myn huid op jouw ochtend

zoals de ophaalbrug in dit begeren

van een teruggespoelde zin..."

"ze zyn mooier dan ik," begreep 'ie,

"en ze zyn slimmer dan ik.

dus: hun succes is welverdiend.

maar: ik heb meer poëzie

in 'n stuk van m'n hol

dan al die jongens en meisjes hier samen -

ik zou hun onzin hier

kunnen platslaan met vier verzen"-

goed: poëzie hoefde niks "plat te slaan",

maar alleen te ontroeren - dat zal wel;

maar: hy voelde d'r niks by.

hy zag niks.

hy begreep hier niks van.

na de voorstelling in de foyer

kwamen ze tezamen.

sommigen stonden te signeren.

"wat

drink je,"

vroeg iemand van die dichters.

en hy sprak vanzelf,

tegen die dichter:

"dat laatste gedicht dat je daar bracht,

over die slak,

was werkelyk erg goed, érg goed!"

"echt? dank je!

dat was een heel niéuw gedicht!"

"echt fyn.

en erg goed voorgedragen ook."

"dank je!..."

nu was hy te voet

naar zyn auto onderweg.

het speelde geen rol.

het was goed zoals het was.

we leefden in

de beste van alle werelden.