gast-auteur

41. OF DE TIJD HAD STILGESTAAN

  

Hoewel het enkel ging om de flash van een fototoestel, leek het of de tijd een eeuw had stilgestaan. In de weinige ogenblikken dat zijn ogen nodig hadden om het zicht weer te krijgen, reali­seerde Joseph zich dat hij bliksemsnel moest hande­len. Hij greep zijn zaklamp. Jammer genoeg was de voor­deur gesloten, zodat hij door het geknoei met zijn sleutel de kans ver­speel­de om de foto­graaf direct bij de kraag te vatten.

   Buiten kwamen de mistbanken dik aanzetten. Hij ontdekte voetsporen bij het venster en liep ver­der, alsof hij door een onzichtbare draad aan het schijn­sel uit zijn zaklantaarn was verbonden. De sporen leidden naar het bos met de zwarte stammen. Bij het uitknippen van zijn lamp, zag hij voor zich uit een lichtje bewegen. Jammer genoeg doofde het toen hij ongeveer ter plaatse kwam. Op de tast vooruitgaand lukte het hem geen twijgje te verroeren, geen takje te breken. Buiten het zacht ruisen van de wind tussen de bomen heerste er volkomen rust. Dadelijk zou hij zijn eigen zoeklicht in het rond sturen en oog in oog met de onbekende staan. Hij zou het fototoestel uit diens handen schoppen, de film eruit gooien. Maar precies op het moment dat hij de lamp aansta­k, werd hijzelf met voornemen en al tegen de grond gekwakt. Zijn ach­terhoofd kreeg een flinke dreun.

   Met het gezicht diep in de dennennaalden kwam hij tot bewustzijn. Hij wentelde zich op de rug en kroop ver­suft overeind. De slag had hem ver­doofd. Zijn kop kon niet meer denken. Zonder zaklamp en zich bewust van zijn gehijg, het gestrompel en zijn gebalde vuis­ten, klaar om de belager op zijn smoel te geven, keerde hij op zijn stappen terug. Hij zou Kitty eens flink aanpakken. Dacht zij hem af te persen? Buiten zijn woning, waar­op hij nog vijf jaar moest afbetalen, bezat hij geen cent.

   Een volle maan scheen over de open plek en het peperkoeken huisje. Het licht was gedoofd en de deur stond wijd open: alles gereed voor een tweede hinder­laag. Ik moet die foto hebben, hijgde hij in gedachten. Die foto, of ik vermoord haar!

   Hij stelde zich voor hoe Kitty de opname met een uitdagende lach voor zijn voeten zou gooien. Zich ervan vergewissend aan welke verwoesting zijn huwe­lijk ten prooi kon vallen, bekeek hij het tafereel vanuit de hoek van de onbekende foto­graaf en met de ogen van Isabelle. Choquerend, inderdaad! Joseph zou hem in duizend stukjes scheuren. In zijn oren klonk opnieuw Kitty’s hese lach, diep vanuit haar keel, en zag hij haar als in een droom een tweede foto naar hem toeschuiven, en een derde, groter nog dan zijn eigen foto's in de bruine briefom­slag aan de oude Derycke; zoveel dat hij ze niet meer kon tellen, en elke foto aanstootge­ven­der nog dan de vorige.

   Met luid­ruchtig voetengestamp stormde hij naar binnen. Waar hij vijandig verweer verwachtte, of vlucht, ge­luiden van om­vallende stoelen, bange kre­ten, wijd opengesperde ogen, de adem van verschrikte wezens in het nauw, kwam uit alle hoeken een gevaarlijke stilte kruipen. Hij stak het licht aan.

   Twee stoelen waren al eerder omgevallen. Het tafelkleed lag gefrommeld op de vloer. In het keukentje was evenmin iemand. Toen boog hij zich door de knie­ën voor een slagersmes, half zichtbaar onder het tafel­kleed, dat hij aan de rand optilde. Hij herkende de lang­werpige snede van de machete waaraan hij zich had gekwetst en schrok. Onder het lemmer lag een plas bloed. Ook ontdekte hij bloed tussen de plooien van het tafelkleed. Hij vloekte.

   Het bebloede wapen stortte hem in een radeloos­heid waarbij hij gespannen bleef toekijken - minu­ten­lang, alsof hij tijd nodig had om zich van de werkelijkheid te overtuigen. Dan ontwaakte de speurder, hij die zich enkel op feiten baseerde, op feiten en niks anders. Ik moet haar vinden, besloot hij. Zo snel mogelijk. Anders sta ik er lelijk voor. Hij kamde de omge­ving rond het huisje uit, doch ver­wachtte eerder over haar lichaam te struikelen dan dat zij, gehoor gevend aan zijn vertwijfelde roep, uit de bosjes te voor­sch­ijn zou komen. Waarschijnlijk was ze allang weer thuis. Lag ze veilig in haar bed.

(WORDT VERVOLGD...)