mollie van school gaan halen. rond de middag. in wilryk dus. is een erg intens ding, dwz wat betreft onuitgesproken emoties. het inzicht dat mollie nu ineens een middelbaar scholier is, integraal. met een nieuwe vriendin daarzo, op de stoep; niet als een kindje achter de schoolpoort, maar volwassen aan de straatkant. niet makkelyk uit te leggen, maar tegelyk, paradoxaal genoeg, kan je ook niet niét begrypen wat ik bedoel.
eens ze naast my is ingestapt, worden er best wel enige woorden gewisseld. dus niet dat ze humeurig zou zyn, zoals wel meestal smorgens. maar toch: na die eerste twee minuten economisch converseren, wordt er voor de rest van die hele rit lang quasi totààl niet meer gesproken. is anders een rit van een halfuur, de "file van de woensdagmiddag". en met haar moeder is het wel anders, luv krygt van mollie de hele bataclan van verhalen cadeau.
maar - zeer goed; silence is golden...
zeker na al die herrie op school...
myn eigen zoemende schedel...
myn tidal-playlist draaide sober; dwz: niet àldoor muziek; by een minder goeie song spoel ik niet door maar zet ik het geluid af - totdat er een betere song opduikt.
lady linn, "i don't wonna dance."
toen ze een kleuter was, zei mollie eens dat ze dat een prachtig liedje vond.
later, toen ze negen was of zo, ontkende ze met klem dat ze dit ooit zou hebben beweerd - dit toen echter een machtsstryd hebbende betroffen; jy moet niet denken dat jy iets weet aangaande myn muzikale credo's.
heden, op weg richting de buurt van het sportpaleis, waar we wonen, de file weêr verdampende, wyzelf weêr zachtjes op tempo komende, in die woordenloze vibratie deze volmaakte muziek als een omhelzing, onze vier wielen, op yle wolken, naar de hemel; die stille perfectie; o ogenblik in dit onsterfelyke uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu