De agenten lieten hem los. Hij probeerde bedaard te spreken, wat niet lukte, zo erg snakte hij, in de greep van zijn emoties, naar adem. ‘Een uur was hij met haar alleen!’ Ofschoon algemeen wordt aangenomen dat het onvermogen om zich voor het gerechtshof behoorlijk uit te drukken, meestal in het voordeel van de tegenpartij uitdraait, zag Joseph het dit keer andersom gebeuren. Met horten en stoten behielp de spreker zich verder op weg. ‘En toen ik bovenkwam en de deur opende...’ Hier wekte een kort wachten de indruk van een herinnering aan iets vreselijks waar de man nog lang niet overheen was. Vreemd was dat. Zelfs Joseph voelde zich geneigd in zijn oprechtheid te geloven. ‘...Wel, toen zwaaide hij met een lang mes naar me!’ Zijn twee handen duidden de lengte aan.
‘Gaat het over dit wapen?’ De opperste rechter gaf de politieofficier een knikje. Deze stak de aan Joseph bekende machete omhoog.
‘Dat is het! Terwijl de punt rakelings langs mijn gezicht scheerde, zag ik in een flits madame Kitty’s hoofd aan haar voeten! Aangezien de sleutel van de kamer aan de buitenkant stak...’
‘…Heeft u de deur op slot gedraaid!’ vulde de opperste rechter het relaas aan. ‘Ja, dat staat allemaal reeds in het eerste verslag. Dan heeft u uw werkgever opgebeld, de heer Chevalier. Toen hij hoorde hoe vreselijk u over uw toeren was, raadde hij u aan naar huis te gaan en flink wat Valoserdin te slikken. Hij zou onmiddellijk de politie verwittigen. Maar toen het corps ter plekke kwam, bleek het loos alarm. Zij vonden geen dader, geen wapen, geen lijk, zelfs niet het geringste bloedvlekje. Er werd aangenomen dat u hallucineerde. Daarom vragen wij u met aandrang: Is hij de man met de machete? Ja of nee?’
Vóór de bom van opgekropte emoties in de zaal ontplofte, volgde een spannende stilte. Dan viel het verdict: ‘Ja!’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu