in de voormiddag snel aan myn administratie voort-arbeiden. op de achtergrond speelt dan bach, tegenwoordig. op een ogenblik speelde het cantate "jedem das seine". fucking nazi's, dat jullie die litteratuur zodanig hebben verkracht, dat je zelfs deze 17e eeuwse muziek niet meer kan opleggen. raar, maar dit is eigenlyk de eerste keer dat ik zelf, in eigen persoon, rechtstreeks, werd tekortgedaan door de schuld van de nazi's van hitler... dus: niet kwaad om wat die onmensen hun medemensen ooit hebben aangedaan - maar kwaad om wat ze my persoonlyk hier nu vandaag aandeden.
er was geen poezen-eten meer in huis; op een ogenblik begon pitouche uit protest letterlyk in myn kousevoeten te byten - zoals ze wel vaker doet in deze situatie.
rond halftwee naar het oud-badhuis... vergadering... evaluatie van "het geheim van stuivenberg", en de techniciteiten van de eind-gig van "tseef leeft" op 20 december...
vervolgens rocco james conan uit de klas gaan halen, om die naar de tandarts te zullen chaufferen. onderweg door het gebouw passeerden-ik de eerste kleuterklas, en de herrie en de derrie van die zeer kleine kindjes allemaal daarbinnen; wat een duizelingwekkend idee: dat rocco (en ook mollie) ZO klein waren toen ze, negen jaar geleden, in deze zelfde school begonnen... daar was iets afgryselyks aan - hoewel je toch zou zeggen dat stabiliteit, één vaste omgeving, opvoedkundig juist wénselyk is?...
nà de tandarts gingen we mollie nog ophalen, aan de voorpoorten van de kunsthumaniora, wilryk. een halfuur te vroeg daar zynde gearriveerd, doolden we over de bist, om de tyd te doden. de elektronische aanmeldingen by de tandarts eerder, het genadeloze druilweêr, de uitzichtloze appartementsblokken, het stroeve, hectische verkeer, de winkels die geen boeken- of prentenwinkels, maar alleen maar telephoon-winkels en verzekeringskantoren; dit alles wist my te bedrukken; het idee dat ik ben moeten ophouden als leraar (het was toch echt een kwestie van "moeten"), heeft toch nog maar eens bevestigd dat ik feitelyk, wezenlyk, "geen plaats heb" in deze wereld - en hier nu dolend, begreep ik: en nérgens in deze wereld... ik ben altyd die puber in crisis gebleven.
evenwel: het was een gemoedelyk tezamenzyn met myn jonge zoon, die fenomenaal vriendelyk is, goed geluimd en ongecompliceerd; kiezen tussen met hém leven, maar dan in deze betonnen onwereld, of zonder hem leven, maar dan in een paradys; dan kies ik toch wel voor het eerste.
niet àlles is wanhoop. er is daar één ding waarvoor ik kan leven, waar ik my goéd by voel: die revues die ik in mekaâr steek. dààr ben ik een vis in het water. dààr is er nooit één probleem. dààr is, zonder overdryven, àlles dat er gebeurt alleen maar rock&roll. en er is niks dat dat kapot kan krygen. tegenslagen, dat kan; maar het kan niet kapot. zoals seks ook bestaat wanneer je helemaal niet bezig bent met vryen, en zoals het zuivere bestaan van seks iets opwindends is per definitie, dat opwindende inherent zyn aan haar existentie; zo is de dinsdagclub àltyd rock&roll - ook zonder geld, zonder publiek, zonder ellentriek.
Weet steeds, dat in Wilrijk toch nog een boekenwinkel van De Standaard ligt, een weinig verderop. En een heus stripmuseum, waar o.a. strips van Vitalski kunnen gevonden en uitgeleend worden. Misschien ook zelfs nog in de betonnen bibliotheek.
BeantwoordenVerwijderen