dreamer

zoals jullie dit kunnen nalezen in myn ophefmakende boek vol droom-notities, "ik droomde dat ik wakker werd", had ik een jaar of drie geleden een droom waarin ik myzelf om het leven bracht, myn eigen strot langzaam oversnydend, onder een buitengewoon intens verdriet, afscheid nemend met niets dan spyt; die droom heb ik zelf als een kantelmoment ervaren; dààruit wakker wordende, verstyfd van ontzetting, begreep ik dat iets moest àànvangen; ik was myn zelf dat ik veertig jaar lang was geweest, té hard kwytgeraakt, en inderdaad had dat wel degelyk te maken met het gegeven dat er op geen énkele manier nog roem was, in myn leven; het is écht waar niét zo, dat ik roem nodig zou hebben - in een strandhut met tekenpapier op tafel in het zonnetje, houd ik het ook wel een paar jaar uit in totale verlatenheid; maar: myn leven was alleen nog maar druilerig, alleen nog maar realistisch, naturalistisch. die, die zelfmoord-droom, die was voor my, om dit zo te noemen, pivotaal.

    inderdaad is aan het oppervlak myn leven nu wel weêr een pak flamboyanter. doch ziehier: in het midden van de nacht werd ik wakker uit een droom, die vast in de oceanen van vergetelheid zou zyn verzonken, àls ik niet door een vallend meubel, door de schuld van pitouche, gewekt zou zyn geworden - ik was aan het dromen dat ik tezamen met een regisseur aan het bespreken was, wat de meest theatrale, best zichtbare, meest logische manier zou zyn - om een zelfdoding uit te beelden op het toneel...

    tsss...