@ the movies

in myn leven voor de zevende keer of zo, naar barry lyndon aan het kyken. zit nu precies in de helft. is een film van drie uurs. de muziek is afgezaagd voorby, maar het verhaal weet me wonderwel nog steeds te verrassen, eigenlyk is die film werkelyk gemààkt om iedere zoveel jaren opnieuw naar te kyken, namelyk omdat je niet anders kan dan je éigen leven hieraan spiegelen. als je jong bent, kyk je heel ànders naar deze film dan wanneer je veel ouder bent. en ik zie nu ook in, hoe ik er vroéger naar keek. hoe ik ernaar keek als tiener, hoe ik ernaar keek als twintiger, hoe ik ernaar keek als dertiger.

    het is een fenomenaal meesterwerk, maar helemaal los daarvan heeft deze film ook de inhoud van een fossiel. de uitgebeelde tyd is oud - maar ook de tyd waarin die tyd werd uitgebeeld, is inmiddels oud en, wegens pre-internet, dichter staande by die uitgebeelde tyd zelf, dan by ons. dwz 1975 staat dichter by de 18e eeuw dan by de 21e eeuw. echt waar. vroeger was iédereen een zwerver, iedereen verzonk als een sprakeloos deeltje in zyn fysieke omgeving - dat bestaat niet meer.

    dus ik denk ook niet dat er vandaag nog films kunnen worden gemaakt die van zoveel mensenkennis blyk geven - niet omdat die kennis weg is, maar omdat die mens weg is.

    straks, laat snachts, naar het twééde deel kyken.

    een goddelyke vlucht in het verder zo psychedelisch harde werk-schema van don vitalski; àltyd arbeiden, àltyd maar op de ladder staan, àltyd maar showbizz...