aldoor slaperig. doch snachts dan weêr liggen woelen en krioelen. overdag daarvoor beloond met een extra stress-factor van de àllerbovenste plank - een boekhoudkundige en dus financiële calamiteit zoals ik die sinds 31 aûgustus 2020 niet meer heb mogen meêmaken.
dat is in myn leven een traditie: dat het altyd tydens vacanties gebeurt, zoals heden hier in de ardennen, dat dat éne, apocalyptische telephoontje van de boekhouder komt.
je kan daarvoor een klacht indienen by de hogere instanties, omdat dit, in wezen, aan je verlofdagen zoals je die voor ogen stonden, een onmiskenbare zoetzure bysmaak verleent; maar tegelykertyd is dit juist, van god daarboven, genadig en sympathiek; in vacantie-modus heb je tenminste de tyd en de ruimte om dit soort van tegenslagen ten volste te incasseren, zélfs om er op een of andere creatieve manier van te proberen te genieten; érger is het wanneer onheilstydingen op je neêrlanden onderwyl je bezig bent met een ry-examen, of onderwyl je bezig bent, je baby met uitdroog-verschynselen naar het hôspitaal te chaufferen.
eigenlyk ben ik, basicly, toch al een flinke tyd bezig met een soort van theatrale zelfmoord, niks anders. een jaar of drie of vier geleden ben ik een soort barrière gepasseerd, waarna er geen terugkeren meer bestaat. helemaal deep down ben ik doende met een integrale soort van "fuck alles". eender waar ik heden toef, en eender waar ik morgen toeven zal, zal het een bétere existentie zyn dan waar ik toén aan het kapotgaan was.
ardennen. ondenval. film bekeken, toch het eerste uur ("the batman")- doch, na een breed halfuur pas, ineens begrepen: die héb ik al eens gezien (zelfs nog maar één jaar geleden). één uur gewandeld, in de prachtige winterse bossen. twee ree-kalfjes die in het donker weten over te steken vlak voor onze koplampen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu