uit het schriftje

president bush zei wel eens dat god aan de kant van america staat. maar eerder had lincoln geformuleerd: dat america aan de kant van god staat. dat is toch een stevige aardverschuiving...

een leven lang elf maanden én een halve maand lang, aan één stuk door, sleur, werk, arbeid en stress; dan, voor twéé weken hooguit, naar algarve - longdrinks aan het zwembad, lachen en praten tot savonds laat; en dan weêr aan het werk, opnieuw naar die sleur en dat werk en die arbeid en die stress. dàt is het gehele systeem.

tegenover je leraar zal je je altyd een leerling blyven voelen. wie na veertig jaar zyn leraar nederlands ineens weêr tegenkomt, zal geneigd zyn om hem "meneer" te noemen.

    tegenover je vader en je moeder zal je ook zelden veel verder springen dan, in het sterkste geval, je eigen puberteit. eigenlyk moeten je beide ouders sterven voordat je écht alom volwassen kan zyn.

ik ben twee keer in myn ééntje op reis geweest, één keer naar amalfi, één keer naar gozo. ik was toen twee keer tamelyk ongelukkig, of in het beste geval "neutraal". maar wél zyn het de vacanties die ik my het allerbest herinner, het meest zintuiglyk. alleen van dié vacanties herinner ik my nog de precieze geluiden van de golfslagen, het uitzicht op het bloemenryke gebergte, de traagheid van die indringende uren.