mollie gaat naar een nieve school. er is verbetering merkbaar. ze sprak uit: "vroeger was ik depressief op zondagavond. nu ben ik alleen maar bedroefd."
is minder pathologisch dan het zou lyken. het zondagse vooruitzicht op de aanstormende maandag is voor àlle kinderen een onvergeeflyke foltering. ik ben hier tégen. ik ben tégen de school, tégen de 9 to 5 maatschappy, tégen de tredmolen, die nergens toe dient.
maar ik zal daar geen verandering in kunnen aanbrengen.
het was een uitzonderlyk heftig weekend, een titanisch conflict in myn eigenste showbizz-bedryf, ik my genoodzaakt hebbende gezien om een paar beslissingen te nemen die eigenlyk te drastisch zyn voor woorden. maar als je je tegenover een T-punt ziet beland staan, dat moét je wel naar links of anders naar rechts, je kàn dan gewoon niet rechtdoor blyven ryden.
zo'n schurende emotionele zwaartekracht, die je enerzyds helemaal uitput, doch anderzyds ook triggert dat je niet ingeslapen geraakt...
toch sta ik stevig in myn schoenen. ik kan myn zelf in de spiegel aanzien.
myn enige afleiding is de "nazareno", zoals, nieuwe werktitel-gewys, myn nieuwste stuntgedicht in wording nu eventjes is komen te heten, dat, op deze blog, tot voor kort zodus, nog werd aangeduid als "takkenbossen". heden vertoef ik in een alinea die uitweidt over vliegende mieren en langs huisgevels naar binnen dringende kikvorsen. "ylings over iedere lagere haag / schrylings over iedere hogere heg / pylsnel naar my onderweg."
het is een permanent lopen te ysberen, om aldoor overnieuw een handjevol regels op te zeggen, aldoor zoekende naar dé meest perfect woordvolgorde.
dit is het aangenaamste, allermeest essentiële werk dat er bestaat voor my. het erge is alleen, aldoor onderwyl, de werkdruk van buitenaf; je moet het nastreven, letterlyk zeven dagen lang op één enkele zin te blyven doorkauwen - maar precies tegelykertyd is daar je mailbox, je boekhouding, je optredens die willen dat je, beste lezers, dringend naar die technieker in sint-truiden belt, om te horen of daar wel een powerpoint ter beschikking is.
maar myn passie kost niks. zélfs heb ik geen pen en geen papier nodig. ik heb exact niks nodig. zelfs nauwelyks enige ruimte, je kan aan zo'n gedicht ook voortknutselen in een kajuit van twee op twee (wél moet je rust hebben. daarjuist waren de kroaat-buren schuins over zo hard aan het fuiven en met glas aan het gooien dat ik alwéér de blauwe lyn heb gebeld. de combi kwam gelukkig metéén ter plaatse...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu