boney m

in de dinsdagclub leg ik iedere week één disco-track op, waar dan iedereen op kan komen dansen. de selectie-criteria voor die ene song zyn onvertaalbaar streng, en daarom zyn er, op deze manier, maar acht of hooguit negen songs in omloop; raffaella cara, last night a deejay saved my life, the flirts' passion, i can boogy (die laatste plaat moet je wel op tyd af zetten want die heeft een veel te langdurig repetitief einde...) byna iedere week kryg ik suggesties voor andere liedjes binnen, en die zyn super welkom ook; maar ik check die voorgestelde songs dan eerst thuis - en telkens is het nét niet goed genoeg.

    byvoorbeeld: ik ben de grootste prince-fan van belgië ooit, en prince maakte zogezegd dans-muziek; welnu, ik draai nooit prince om mensen aan het dansen te krygen; niet in de club, maar ook niet op trouwfeesten of waar dan ook. het wereldbeeld in prince zyn songs is te egotisch en hoewel ik zélf wel heel graâg op dans op zyn staccato's, zyn leêgtes middenin zyn syntaxes, is vanop een afstand beoordeeld zyn beat toch niet basaal genoeg, en dus niet universeel genoeg. eigenlyk is zyn muziek te anekdotisch.

    er zyn maar weinig dingen waar ik veel vanaf weet maar dit is toch een inzicht dat ik kan verkondigen op basis van een jarenlange ervaring: hoewel ook onze eigenste, dwz belgische, "pump up the jam" extreem maar dan ook werkelyk extreem goed scoort, is de allermeest verpletterende discotheek-song aller tyden met kop en schouders boven alles uit, de vier minuten en tien seconden voortdurende single-editie van "ma baker", van de duitse oer-disco-formatie boney m; een single uit 1977.

    de melodie is eigenlyk kleuterklas. die gaat dus eigenlyk dwars door je geslacht. wat iets is dat echte goede disco per definitie doet; je hersenen inwisselen voor je geslachtsdelen. maar de instrumentatie heeft tegelyk een zwoele diepte, een zacht vibrerende open ruimtelykheid. byvoorbeeld "s'express" is ook best een goed dansnummer, maar dat is van sound veel te hard, in zekere zin onvriendelyk.

    de afwisseling van die drie vrouwenstemmen links met die bas-stem van bobby rechts, is bovendien uniseks. dat is iets dat veel deejays niet begrypen. waarom byvoorbeeld duran duran éigenlyk muziek maakte die vrouw-onvriendelyk is, en dus niét uniseks, en dus niét universeel.

    ook heeft "my baker" goed veel humor. niet dat ze een grap vertellen - maar: hoe rock&roll is deze lyric: "if you have any information about this woman / please contact the nearest police station"...

een halfuur later moet ik hier toch noteren, dat "ma baker" toch eigenlyk gedwarfd wordt door "wordy rappinghood".