klepzeiker

vorige week schreef ik hier een zes bladzyden tellende recensie betreffende een stripverhaal betreffende het leven van edgar p jacobs, daarin concluderende dat deze publicatie de term "as good as it gets" zou hebben verdiend - hoewel toch erkennende dat er iets onvolwassens aan is; wat je er dan maar moest bynemen, omdat het wel heel, héél mooi is getekend en integer en boeiend.

    wat is dan echter écht en wérkelyk "as good as it gets"?

    een voorbeeld daarvan is joop klepzeiker, my dunke. die reeks is echt "as good as it gets".

    niét omdat dit aldoor over seks en schurft en puinzooi gaat, want dat hoéft helemaal niet - maar wel omdat er geen enkele vernislaag aan zit. dit gaat, zoals de auteur céline het vereiste, "recht naar het zenuwstelsel".

    dat is wat kunst àldoor moet doen; je moet àldoor recht naar het zenuwstelsel.
    de humor is volwassen, de tekenstyl is volledig eigen, geëmancipeerd, no nonsense. de dingen die je hier tegenkomt, hebben rechtstreeks te maken met jouw eigen bestaan.

    heel anders dan crumb maar eigenlyk even goed als crumb, grafisch nét niet even goed als crumb maar byna.