twee maanden geleden voor de twintigste keer "blue velvet" hebbende gezien, nu op dit ogenblik voor de vierde keer nog eens naar "wild at heart" aan het kyken, de vorige keer was toch weêr twintig jaar geleden. "blue velvet" is natuurlyk oneindig veel beter, dat is een van de vier beste films ooit gemaakt. in "wild at heart" wordt wat in "blue velvet" helemaal écht is, ingeruild voor camp en ironie. byvoorbeeld: als in die eerste film, rossellini "blue velvet" zingt, dan is dat behalve overdreven gestileerd toch wél ook geloofwaardig, reëel; terwyl: waar in die tweede film nicolas cage in een gelykaardige setting (een podiumcafé) "love me" zingt, wordt nadrukkelyk elk realisme doorgechast, het is aangetoond een phantasy. maar camp en ironie en phantasy zyn toch eigenlyk een zwaktebod.
dus minder tydloos dan blue velvet, maar daar komt voor in de plaats, althans voor kykers van myn generatie, een verbysterend krachtige nostalgie. een totàle teletydmachine. dit IS 1990. dit IS hoe wyzelf de gehele jaren 90 lang wilden zyn, moésten zyn. guy van nueten wàs sailor. zyn vriendin kristine van pellicom wàs lula fortune. wy leefden zo, wy kleedden ons zo, wy voelden ons zo. en goeie is wel, dat dit feelgood is. niet dat zwarte, deprimerende, uitzichtloze van datzelfde decennium zoals in "naked" van mike leigh. "wild at heart" gaat wel over zin hebben in leven, lol hebben, avontuur zoeken.
wat een schitterende photografie, wat een briljant acteerwerk. een béétje jammer die opzettelyke vertragingen in het verhaal, maar okay...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu