tarzan's greatest adventure (1959)
ook ik kan niet kyken naar films van zolang geleden. het plezier om de onnozelheid ervan, legt het af tegen de verveling om de traagheid ervan. maar specifiek déze film is merkwaardig: je kan, eens eraan begonnen, niet meer stoppen met kyken. de kleuren zyn goddelyk mooi, op een tegendraadse manier is het verhaal geloofwaardig - en je kan ook, blykbaar, geloven in deze tarzan... vermoedelyk zuiver omdat die zo atletisch gespierd is... bovendien zyn van die zelfgemaakte ikea-jungles nog steeds te verkiezen boven, heden, altyd maar die digitàle grafiek. altyd maar dat digitale.
evenwel: de àllermooiste kunst van toen,- een vakmanschap dat we zyn verloren -, is de enorme appetytelykheid waarmeê, eerbiedwaardig, de fenomenaal mooie, volmaakt geblondeerde ster-actrices in beeld worden gebracht. nul procent seksueel, maar honderd procent zwoel en hypnotisch. dat spat gewoon van je scherm af, als hét summum van film-photografie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu