Gast-Auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

8.

‘Er loopt iets mank tussen ons! Want als ik dan zo rondkijk, - elke stoel netjes op zijn plaats en geen kruimel op het tapijt, - juist dan grijpt iets me bij de strot; of ik door leegheid word overrompeld. En telkens weer fluister ik mezelf in dat het niet zijn schuld is. Maar gezond verstand kan deze gevoelens niet verjagen! Er is bij ons ook een voortdurend geldgebrek. Al heeft dat er minder mee te maken. Het moet iets anders zijn...’

   Dit verhaal van een zich beklagende echtgenote, had hij al vaker gehoord. Zo gauw zij van huis weg is, bloeit de vrouw open als een bloem. Door haar jeugdige schoonheid kon zij het als een levensvervulling zien om te schitteren. In dat geval hadden Vanessa en hij geen verschillende doelen. Dat zij aantrekkelijk was, betekende ook voor hem een genot. Hij besefte dat hij het lot dankbaar zou moeten zijn, ook al puurde hij uit het zien van een bloem nog geen directe bevrediging. Zijn ervaringen met vrouwen hadden hem vooral geduld geleerd. Hij kon doen alsof hij luisterde en haar noden begreep. Hij kon zwijgen en de indruk wekken het met haar eens te zijn dat een vrouw het verdiende haar hele persoon naar waarde te schatten.

   ‘Ik kan fout zitten,’ begon hij op een toon alsof hij haar klacht ernstig had overwogen. ‘Voor zover ik het begrijp, ligt die kwestie met je echtgenoot nochtans heel gewoon. Zoals je zei: jullie passen niet bij elkaar. Ik weet hoe moeilijk het is dit aan jezelf toe te geven. Want eens ben je op hem verliefd geweest. Je werd overrompeld door een heerlijke sensatie, die je nooit meer kwijt wou. Ik spreek uit ervaring. Want op een dag kom je oog in oog te staan met de meest banale dingen. Al het mooie dat je zo graag wou bestendigen, geraakt onder een pletwals.’

   'Je verwoordt precies wat ik voel.’

   ‘Het is een kwestie van zelfbehoud. In plaats van met je partner te leven, ga je door met alles wat jij jezelf over hem hebt wijsgemaakt; althans zo verging het mij. Zonder dat je het beseft, leef je met een leugen. En hoe je ook je best doet, je houdt die komedie toch niet vol.’ Nu vreesde Thys dat Vanessa bij zijn uitspraken zou aanknopen door pijnlijke details over haar huwelijksleven prijs te geven; iets wat hem al bij voorbaat verveelde.

   Strak naar de rijweg kijkend, zag zij als het belangrijkste verschil tussen haar en Paul dat hij van nature ernstig was, terwijl zij de dingen liefst langs de zonnige kant bekeek. Over haar gezicht streek een glimlach, alsof ze aan iets prettigs dacht.

(wordt vervolgd...)