GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

9.
PAUL

Van mening dat zijn vrouw elders op hem zou wachten, had Paul na het verlaten van het gerechtshof een kijkje genomen in enkele drankgelegenheden daar in de buurt. Door al dat gedoe in de zaal was hij wat overstuur. Niet enkel werd hij er behandeld als een booswicht, de rechter had hem, naast een tijdelijk rijverbod, ook een zware geldboete opgelegd. Hij vroeg zich af waar ze duizend euro zouden halen en wilde er Vanessa zo vlug mogelijk over praten. Omdat de auto er stond en zij nergens te bespeuren viel, nam hij aan dat ze haar wil had doorgedreven om in de buurt een vrouwenarts te consulteren. Dat zij zwanger zou zijn, achtte hij onmogelijk. Wél hing hun relatie de laatste tijd met losse flodders aan elkaar. Paul schreef het toe aan zijn ontslag, waardoor ze na hun betrekkelijk luxueus leventje plotseling in geldnood verkeerden; wat ongetwijfeld op haar humeur inwerkte. Bang van luiheid verdacht te worden, liet hij voorkomen het eens te zijn met het cliché dat arbeid adelt. Beroofd van het voornaamste element dat zijn leven zin kon geven, zette hij een somber gezicht. Mogelijk had Vanessa hem door. In haar ogen was hij een overbeschermd kind, zonder besef van de strijd om het bestaan. Van zijn diepere gronden had zij geen benul. Die scholen vooral in het feit dat hij de onzin van zoveel bedrijvigheid rond hem ter harte nam. Te midden van ‘t rumoer stond hij stil en werd getuige hoe de wereld door vlijt bezig was zichzelf op te blazen. Niemand zou gered worden.

   Ook zag hij Vanessa, opgejut door de feministische praatjes van haar collega’s, hypernerveus en niet langer tot helder denken in staat, bij de gynaecoloog haar beurt afwachten. Haar verdwijning voorspelde weinig goeds. Meer nog dan de geldboete vreesde hij haar reactie. Hij herinnerde zich de scène toen hij haar van zijn ontslag op de hoogte bracht. Dit keer zou ‘t nog harder aankomen. Het spookbeeld om hem voorgoed te verlaten, - ondanks haar onhebbelijkheden, het ergste dat hem kon overkomen, - hing als een reële dreiging in de lucht. Want heus, Paul gaf nog steeds om haar. Om die reden troffen haar uitvallen met hem als mikpunt, hem zelden persoonlijk. Vanessa had deze vorm van éénrichtingsverkeer nooit goed begrepen, zodat het ongewild nog meer agressie bij haar losweekte. Zij verweet hem een dikke huid. Zij kon onmogelijk weten dat hij een ziener was wiens ego door zijn afstandelijke opstelling, buiten het bereik bleef van haar verwijten.

(WORDT VERVOLGD...)