@the bookshop

tydens het vloggen onlangs, viel dit boek uit myn kast. ik begon erin te lezen als een vorm van ultiem lui nietsdoen, echt iets voor in de zomer; puberale guilty pleasure.

    inmiddels herzie ik dit oordeel.

    het is niet omdat je de film drie keer hebt gezien, dat je er alles al vanaf weet. en ook niet omdat je er al wel eens eerder een biographie van las, en al zeker niet omdat je het honderdtal steenoude clichés hierrond kent. en je hoeft de figuur of de muziek ook helemaal niet te bewonderen.

    in ieder geval werd ik er, onverwacht, serieus door meêgesleept. het meest schitterende is toch dit (en het zuivere gegeven dat dit nog kon, in het pre-internet tydperk): dat hy in de states een totale superster was, die geen kruidenierszaak meer binnen kon of hy werd overrompeld door fans; maar dat hy tegelyk, maar dan in frankryk, als een eerste de beste, vervelende, onbekende dronkelap door iedereen werd buitengezet, als een eerste de beste ongewassen sukkel-zwerver. "mag ik in jouw muziekstudio een liedje inzingen?" "een halfuurtje dan, ik wou net sluiten." - - en het is toch verdomd ontroerend dat hy oprecht voor die twééde identiteit koos. ja, dat hy daarvoor koos. dat hy écht liever die ongenode anonieme niemand was.