Gast-Auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

35.

Het vleide hem uit haar mond de term te horen waarmee door anderen over hun vriendschap werd geroddeld. ‘En hoe denk jij er zelf over?’ Zijn hart werd klein als een boon.

   ‘Wijn! Ik wil lol trappen. Zullen we dansen?’

   ‘Voor één keer, als het niet te wild wordt.’ 

   Op de maat van een Caraïbische sound schuifelden zij over de dansvloer. Met haar lijf vast tegen het zijne, fluisterde zij hem allerlei domme woordjes in het oor: dingen die hem, door haar overdrijving bespottelijk voorkwamen, zoals: ‘Ik ben jouw hoer!’

   Jungheinrich zag in waarom zij zich fysiek tot haar vriend achter de bar aangetrokken voelde. In zijn nauwe broek en shirt, was hij een toonbeeld van viriliteit. Terwijl zij zich blindstaarde op zijn smalle lenden, brede schouders, enorme spierenbundels, beoordeelde hij hem als een lompe kermisklant. De gedachte dat Vanessa zich aan zo’n krachtpatser zou geven, bedroefde hem. Er was iets afstotelijks aan het getatoeëerde hakenkruis in zijn bovenarm, aan de zinnelijke aantrekkingskracht, zoals hij zich tussen die twee voorstelde. ‘Zullen we opstappen?’

   ‘Nog één glas!’

   Achter dat ene glas volgde er nog een. Dan werd er afgerekend. De kroegbaas zette het dienblad neer en boog zich vertrouwelijk naar Vanessa voor een laatste dans.

   Hoofdschuddend weigerde ze. De vreugde bij het zien dat zijn vlam minder ordinair was dan hij door haar dronkenschap had verwacht, was echter van korte duur. Ineens trok die vent haar van ‘r stoel. Er ontstond tumult. Een stoel viel om. Drinkglazen braken in scherven. Het kwam in hem op om haar van zijn klauwen te redden, maar zoals altijd als hij oog in oog met geweld stond, reageerde hij bedachtzaam. Hij wist te weinig over hun conflict om van zijn neutrale houding af te zien. Deze eigenschap, om nooit te snel tussenbeide te komen, had hem al veel ellende bespaard. Algauw bleek hij het ook nu weer bij het rechte eind te hebben. Vanessa spartelde wel als een vis op het droge, maar van zodra de kroegbaas haar naar het midden van de dansvloer had gesleept, gaf ze zich over. De zwoele klank van een saxofoon scheurde door de ruimte, als de roep van onbedwingbare hartstochten. Vanessa liet het niet koud: wiegend op de maat van de muziek, drukte zij haar lichaam zo vast tegen het zijne dat Eduard het niet langer kon aanzien. ‘We gaan alvast naar buiten! Vanessa volgt wel.’

   In de auto zaten ze een kwartier vergeefs op haar te wachten. ‘Ik had niet weg moeten gaan,’ klaagde hij.

   ‘Ik heb een idee! Breng mij naar Breda en pik haar op via de terugweg!’

   Nerveus viel hij uit. ‘Geen sprake van! Ik blijf, al zit ik hier tot morgen!’

   ‘Je bent gek dat jij al die vernederingen slikt, terwijl er duizend andere vrouwen...’

   ‘Ik moet alleen Vanessa!’

(WORDT VERVOLGD...)