gast-auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

45.

EDUARD  JUNGHEINRICH

Eduard had nog wat anders aan zijn hoofd dan een werkloze aan een baantje helpen. Toen hij zijn vrouw liet weten dat hij twee vriendinnen op een barbecue had uitgenodigd, kreeg hij af te rekenen met haar zwijgende afkeuring, - iets dat zwaarder op hem drukte dan hij wilde toegeven. In de keuken vroeg hij de blikopener. Daar Irma weigerde te antwoorden, ging hij zelf op zoek. Maar toen het ding onvindbaar bleek, lukte het hem niet langer zijn kalmte te bewaren. De meisjes konden elk ogenblik aankomen. Ten einde raad stak hij het hoofd achter de deur en herhaalde zijn vraag met een boze schreeuw.

   Irma uitte een onverstaanbare kreet en stoof de kamer uit. Eduard liet haar lopen. Haar afwezigheid maakte het enkel makkelijker de meisjes te ontvangen.

   Eerst kwam Vanessa. Zij droeg een rode zonnejurk met bladvormige motieven. Haar figuur was om van te smullen. Hij liet haar alvast de tuin en het zwembad zien. Later, toen ze in de tuinstoel lag en hij haar van zijn beste champagne liet proeven, werd het duidelijk dat Lotte niet zou opdagen. Dit had het voordeel dat hij zijn gesprekken met Vanessa in een meer vertrouwelijke richting kon sturen. Een nadeel was dat zijn echtgenote en zoon, als die op bezoek kwam, haar ten onrechte zouden identificeren als zijn maîtresse. Irma lag al de hele middag achter de gordijntjes van haar slaapkamer op de loer. Later voegde zijn zoon zich bij haar. Alleen gebruikte deze nog grovere middelen. Tot die ontdekking kwam hij aan de rand van het zwembad, vanwaar hij zijn kleinkinderen in veiligheid bracht. In zijn ogen flitste de verblindende weerschijn van een verrekijker. Vanaf nu zou alles wat hij en Vanessa deden, minutieus worden gevolgd en uitvoerig becommentarieerd.

   Dat hij zich uit angst voor hun reactie genoodzaakt zag om braafjes tegenover zijn vriendin te gaan zitten, zette zijn behoefte om tegen elke dwang in te gaan, meer dan ooit op scherp. In plaats van Vanessa te vragen haar bikini weer aan te trekken, gaf hij haar te verstaan het zeer op prijs te stellen indien zij de handdoek om haar lenden op de grond liet vallen om naakt een van de baguettes te halen.

   Zij keek naar de rieten mand. ‘Wij hadden het over Paul.’

   ‘En ik heb het over jou!’

   Aan haar glimlach zag hij dat ze zijn verzoek, in haar ogen bedoeld als een wederdienst voor komende gunsten, opvatte als een spelletje. ‘Steek jij eerst mijn muiltjes aan!’

(wordt vervolgd...)