GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

29.

‘Je hebt nog niets over Jungheinrich gezegd.'

   ‘Hij staat aan het hoofd van een studiebureel voor bouwprojecten. Hij is getrouwd; al het is kat en hond tussen die twee. Tenminste, hij heeft zich al vaak over zijn vrouw beklaagd. Hij heeft een zoon en twee kleinkinderen. Volgende vraag!’

   Paul wendde verongelijkt het hoofd af.

   ‘Al vaak heeft hij me voorgesteld om als secretaresse bij hem in dienst te komen. Tot nog toe heb ik altijd geweigerd. Maar de laatste keer dacht ik vooral aan jou. Misschien kan hij nog een boodschapper gebruiken. Zullen we het daar eens over hebben?’

   ‘En jij als wederdienst zijn maîtresse worden!’ Bekommerd om het goede fatsoen bleef Paul bleef bokkig de andere kant op kijken.

   ‘Waarom moeten wij ter wille van jouw trots gebrek lijden?’ Daar hij geen antwoord gaf, bediende ze zich van een van zijn geliefde termen. ‘Of denk je dat het onze liefde zou schaden?’

   ‘Ik wil er geen woord over horen!’

   Paul was nog altijd die stomme muur waar zij al jaren met haar redeneringen tegenaan beukte. Nooit had hij één woord van haar begrepen. Dat zij omtrent dit delicate punt wel begrip zou vinden, bleek andermaal een dagdroom. Vanessa kende dit uitzichtloze wereldje te goed, had ondanks haar verwoede pogingen om van dit leven een vrolijke boel te maken, nooit iets anders gezien. En toch bleef zij vasthouden aan haar geloof dat er nog andere mogelijkheden bestonden, buiten deze besloten familie met al haar plichten, buiten dit armoedige huis, deze lelijke straat; misschien elders, in een andere stad, een ander milieu. Die wereld zal nooit uit zichzelf naar me toe komen, besloot ze. Zij zal me niet in de schoot geworpen worden. Ik zal ervoor moeten knokken.

   ‘Weet je Paul, hier wordt te weinig lol getrapt!’ Dat zij haar jasje dichtknoopte en naar buiten holde, had hij niet eens opgemerkt. Vermoedelijk zag hij zich reeds als boodschapper bij Jungheinrich aan de gang. Het zag er niet naar uit dat hij er plezier aan beleefde.

   Nauwelijks had zij haar wagentje gestart, of daar kwam hij aangehold, met een schreeuw vergeefs rukkend aan de handgreep. Tot haar verhoogde vaart hem dwong het portier los te laten en achter te blijven, alleen in het schemerdonker.

(WORDT VERVOLGD...)