al ben ik professioneel fulltime nachtburgemeester, officieel beëdigd, door schepen heylen, in het antwerpse stadhuis want zelfs op het schoon verdiep - toch heb ik er altyd een sport van gemaakt om, beste lezers, nooit làter nog in bed te gaan liggen dan, ten uiterste, om vier uur snachts. de voorbye vrydagnacht was ik echter om vier uur nog druk in vergadering dokter schellekens, de ceo van plein publiek, zonnestroomstraat antwerpengrad; en lag ik dus, uiteindelyk, pas onder myn lakens en dekens om halfzes in de morgen. dat is een gehandicapt iets; regelmaat is de moeder van àlles, dus vandaag, de zaterdag, was ik dan ook flink uit myn evenwicht, reeds opgestaan zynde rond den elven, doch hebbende bygeslapen van, ongeveer, vyf uur in de namiddag - tot, zeer exact, halfzeven in de vroege vooravond; hoe onevenwichtig en godslasteryk is zoiets!
gelukkig had ik vandaag, voor wie het iets benieuwt, alleen maar arbeid op de plank van technisch-werktuiglyke grondslag; line-ups tezamenstellen, namen-lysten voor affiches tezamenstellen, en enkele honderden mensen taggen in een zoveelste, oneindige reklaâm-campagne - ik "adem publiciteit"; er gaat geen halfuur voorby of ik ben bezig, mensen te ambeteren slash lastig te vallen, met de datum van een première, met het nieuwe pryzen-stelsel van het zogenaamde "dinsdag-club-bier". dus: zo was de zaterdag dan toch wél nog zeer vruchtbaar, toch wel...
en dit alles, buitendien, gecombineerd met, zodoende, een behaaglyk huiselyke verpozing. met enkel leon de pratende kat op bezoek, en rocco james conan die in zyn onderbroek door de living liep. zelfs ook mollie was de gehele dag thuis - maar: die zie je toch byna nooit, als een hinde geborgen in het struikgewas, 95 procent van de dag op haar kamer vergrendeld.
ik moet eraan denken, terloops, dat ik, inderdaad, een pêdaal in huis heb, voor haar piano; volgende week beginnen haar piano-lessen...
goede muziek om by te werken zyn de verzamelde adagio's van vivaldi, plus eigenlyk àlle langzame barok (zolang die niet afkomt met al te veel blokfluit.)
gisteren, met "the blue crew at the disco", was ik toch wel andy warhol, althans naar hedendaagse normen, verplooid naar vlaamse maatstaven... mét de club besteld te zyn geweest - maar dan merken, dat de bestellers zelf er behalve fascinatie ook wel een beetje schrik voor hadden... gewoon door m'n blauwe gezicht kwamen die jongeren daar in die dancing, werkelyk aan de lopende band selfies van my nemen, écht als waren-ik die mickey mouse die ik, effectief, beoogd had te willen worden toen ik, twee jaar terug nu intussen, die kleine reeks van drastische hypnose-sessies onderging. "wat wil je eigenlyk bereiken?" "tja... dat kan ik niet zeggen... maar ik weet wel, kapitein kurtz, dat, tenéinde myn doel te bereiken, als een methode zodus, ik éigenlyk een soort van mickey mouse zou moeten zien te worden..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu