dreamer

luv maakte deel uit een een vriendenkring van wie ik niemand kende, ze droeg er kleêren die ik niet kende en geraakte duidelyk in vervoering door de primitieve rituelen die ze uitvoerden, met archaïsche houten sculpturen van waarachteruit mensen onder tromgeroffel tevoorschyn kwamen met een hernieuwde identiteit. het deed me pyn om dit waar te nemen maar ik was niet kwaad of zo, eerder zou ik luv enigszins aandoenlyk hebben gevonden; maar wél was luv ervan overtuigd dat ik kwaad op haar was, dat ik haar dit alles zou willen verbieden; en daardoor was zy kwaad op my; en daardoor werd het my onmogelyk om toch met dat vriendengebeuren te sympathiseren; waardoor haar kwaadheid dan post factum werd gerechtvaardigd. ja, mensen, zo onverbiddelyk werkt het uiteenvallen van een relatie. maar hoe kon ze nu denken dat ik haar wel liederlyke aanstalten zou willen verbieden; dat ritueel, met die houten sculptuur, was juist exact hetzelfde als een fictief verhaal dat ikzelf had uitgetekend nog voordat het zo plaatsgreep...