die heel nieuwe plaat van nick cave is alwéér alwéér van zo'n vermoeiende zeurstem... ongelooflyk vermoeiend en vervelend, dat kan ik niet uitzitten!
op de begrafenis van jef staes, echter, vond ik, merkten-ik, "push the sky away" wél best in orde...
ook "go tell the women that we're leaving" heet zo één van zyn latere gems...
onder de rubriek "overschat" noteert myn hand tevens: "pacific blue ocean" van dennis wilson.
yes, people... heden beheer ik een sleutel van dé parochiezaal die, sinds één half jaar, hét clubhuis betekent van de dinsdagclub - doch draag ik evenzeer naar overal met my meê een sleutel tot dé theaterkelder van het magische boekhandeltje "de groene waterman". in essentie zit ik dus, kortweg, in wat heet de "immobiliënsector". wat geen grap is. de locatie, begint alles meê. zélfs is daarby vergeleken alle rest byzaak. je zegt: dié dag komen we om dat uur dààr, op die plek, tezamen; die dag en dat uur komen vanzelf, maar die plek moet je in handen zien te krygen - wat totààl geen lachertje is. je gaat tweehonderd zalen bekyken - en die sucken alle tweehonderd. neen, correcter: die mankéren allemaal iéts. gehorige buren, onbereikbare wegen. te koud in de winter, te warm in de zomer. geen wc's en te duur. en soms een té lullige zaal-eigenaar (indien het dààrover gaat, dan is die zaal-eigenaar per definitie een antwerpenaar met een witte snor en een dun blauw hemd, met een stilo in zyn hemdszakje...)
maar ik was, in ieder geval, byzonder, byzonder in myn nopjes met dat eerste "salon op zondag", precies die exacte sfeer tussen totale relax en toch wél nog "belangryk" genoeg voor een integer gespannen aandacht...
ook met, overigens, die allereerste alice-lezing was ik ten zeerste in myn nopjes. alleen: het is een sport dat johan braeckman en ikzelf, als we optreden, elkaâr een beetje lopen uit te lachen; raar genoeg wist ik op zyn spottende grapjes vrydag opeens totaal niet gezwind te reageren - waardoor dat gekibbel niet overkwam als een grap, maar als iets oprecht droevigs...
dat heb je steeds als je iemands grap ineens ernstig neemt. dan ziet de grappenmaker er per definitie ineens onrein uit; racistisch of seksistisch of brûtaal...
jullie kunnen niet begrypen hoe hàrd ik gewerkt heb vooral eêrgisteren, de zaterdag... van negen uur smorgens tot vier uur snachts, non-stop aan deze debiele laptop; taggen, schedulen, doormailen, terugmailen, non-stop; toen die dag voorby was en ik ging weêr liggen, leek ik een ondode. een ondood leven, dimensieloos...
vandaag, de zondag, was ik er in ieder geval de gehele dag tussenuit; dus - nu kan ik daar weêr tegen. snachts naar de wolstraat terug - om myn versterkers daar nog te gaan inladen: dat is een labeur dat ik soms grààg doe. nooit overdag (= hel) maar zeker wel snachts.
subiet vroeg op - de kinderen naar hun eerste schooldag chaufferen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu