state of being, 24 october 2024

i just pay my rent everyday - in the tower of song.

negen uur savonds. mollie en luv zyn gaan slapen. zelf zit ik in de living, in de zetel; mollie aan tafel maakt haar huiswerk. de zigeuners in het hoekhuis hierover, de roemenen, zyn eindelyk opgehouden met hun fanfaremuziek. ik klaag wel terecht over die toeters en debiele trommels - maar wél mag de lezer weten dat, puntje by paaltje, de herrie daarvan éigenlyk nog meêvalt; zyn minder erg dan pakweg een house-deejay, eerder verwant aan een dronken tom waits, en klinkende van tamelyk ver weg. ik vroeg mollie: "zal ik ze gaan vragen om ermeê op te houden?" maar mollie wist niet eens waarover ik het had.

    gisterennacht oppervlakkig wel myn kop onder de kraan gestoken hebbende, was het een voornemen geweest om vandaag meer grondig te baden; dat er niet van gekomen zynde, vertoont heden myn aangezicht nog steeds een blauw schyn... in deze vorm naar pakweg de nachtwinkel rennen - dat kan niet, vind ik...

    administratie, doch met mate...

    aldoor, tussendoor, inslapen...

    een wyle myn schoonvader op bezoek gehad, gebeurt ook maar één keer om de vyf maanden... (dus, als ik het goed heb, twaalf keren per vyf jaar?...)

    na zyn bezoek moest hy, gebonden voor leuven, naar het centraal station; luv offreerden-hem wel, hem met de wagen daar naartoe te zullen brengen - doch hy ging liever te voet. het weêr was vandaag dan ook uitstekend, niet willende zeggen zelfs onwaarschynlyk zuiver voor de tyd van het jaar; een lentedag maar dan in spiegelbeeld...

    soms wil je als lezer één of ander zinnetje dat je tegenkomt, onderlynen; en effectief, die hiervorige phrase, "een lentedag maar dan in spiegelbeeld," behoort byna tot die categorie (maar inderdaad niet helemaal...)

intussen werd het halftien en nu weet ik my in de werkkamer, beneden in huis - omdat mollie my toch wél verzocht heeft "niet zo luid te typen."