state of being, 6 mei 2025

in acht losse waarnemingen.

1. myn gsm viel uit myn vestzak - in het bomvolle ligbad. zeker zeven seconden lang myn gsm totaal onder water. afgryselyk snel terug uit het water gegrepen, uit de paar gaatjes onderaan druipten minuscule druppels naar beneden. in een het scherm deden er zich twee vlekken van vocht voor. toch lieten de toetsen zich nog bedienen. nu, vier uurs later, oogt het scherm ook helemaal normaal. de plugs (koptelephoon en lader) heb ik nog niet kunnen testen, naar het schynt moet ik daar best 20 uurs meê wachten. doch op zich al een mirakel dat die machine niet compleet naar de maan is.

2. we zeggen altyd dat vroeger de dingen beter werden gemaakt "een horloge voor je communie, had je voor de rest van je leven." dat klopt ook wel - maar dat zo'n gsm onder water kan liggen - en daarna toch nog werkt? dat is toch werkelyk abnormaal.

3. rocco james conan voelde zich onwel, dus hy kon niet naar school. maar later op de dag konden we wel, gelukkig maar, tezamen naar het skatepark...

4. als er een fiets moeten worden gerepareerd, is het niet ik, maar luv die algauw met schroevendraaiers en pompen aan de slag gaat. 

5. myn moeder is vandaag 80 geworden.

6. over twee jaar verspreid, vast ongeveer tien uurs lang aan deze volgende regel gearbeid, die vandaag wel, dénk ik, quasi voltooid is geworden. uit het gedicht "de takkenbossen van nazareno". het was erg moeilyk om het onverbiddelyke woord "bruidsluier" een geloofwaardige context te bieden. jullie amateuristische sukkels - jullie zouden, voor een stuntgedicht, meteen zyn beginnen werken met woorden "fluisteren" en "kruisbestuiven", en al die andere oeverloze dingen, waardoor zo'n gedicht dan alleen maar huisvlyt is. zo simpel is het niet! de regel onder punt 7.

7. "leun kreunend / in sprankelende klanken / voorover over de rank wankelende flanken / van zo ontvankelyk en weder zo lelieblank / de zich ontkluisterende strakke bruidsluier / vlak onder onze vensterbank."

8. dé doorbraak kwam vandaag vanuit het inzicht, dat die "vensterbank" effectief in enkelvoud moest. het was vooral door dat méérvoud aldoor, "vensterbanken", dat die regel vervelend bleef. het enkelvoud hierzo is ontroerend, vanwege zyn tamelyk plotselinge teruggetrokkenheid. die belachelyke "klanken" en "flanken" et cetera, stunt-om-de-stunt, goed kinderachtig, worden opeens ernstig kaalgestript met de geweldige vondst "ontvankelyk" - en dan het éérste zuivere enkelvoud (nog als een adjectief, dus nog op zoek naar verlossing) "lelieblank". goed, jongen... inhoudelyk roep je daar meteen ook, aankondigend, het register der fauna op. dat "lelieblank" is de top van de berg; dààrna kan eindelyk dat enorm plompe woord "bruidsluier" op ons worden losgelaten. de ui-klank komt naar binnen via "ontkluisterend", waarby dat prefix, "ont", vlak tevoren al binnenkwam, middels "ontvankelyk" (dat woord "ontvankelyk" is het kruispunt tussen de ank-klanken van tevoren, en de ui-klanken die komen, via die "ont".)