state of being - - - 6 december 2010

tenslotte zyn nu ook myn vader en myn moeder myn autobiografie aan het lezen. wat niet helemaal vanzelf spreekt, er staan hier en daar toch ongezonde dingen in. en ze komen er ook zelf in voor. maar anderzyds: voor my is dit wel de juiste manier om veertig te worden; alstublieft, dit hier heb ik dus  allemaal uitgespookt.

    "verrek," zei myn vader. "dronk jy iédere dag een gehéle fles whisky?"

    "jawel - maar: toen was ik er 24. dus meer dan vyftien jaar geleden!"

    myn vader schryft zelf ook, al zyn gehele leven lang. als romancier heeft hy zo mogelyk nog meer pech met uitgevers dan ik. by het eten sprak hy gelaten:"ik ga door met schryven, wat zou ik anders? maar," zei hy. "ik schryf dus, geloof ik, alleen nog maar voor myzelf."

    ik voelde wel verdriet om die opmerking, maar anderzyds dacht ik: zo wil ik ook zyn. want intussen heb ik, in de wereld daarbuiten, alle maskers wel gezien, en alle prietpraat aanhoord.

    ziehier op de photo martinus wolf; die man speelt zo ongelooflyk goed piano dat je er koude rillingen van krygt. hoe vaak wordt zyn muziek op de radio gedraaid? nul keer per vyftien jaar. en toch zie je hem aan zyn instrument zitten met een adembenemende sereniteit.

    toen ik by m'n ouders weêr wegreed - ik nu achter het stuur, potsierlyk -, zei m'n pa nog meer:"jy schryft beter dan ik." ik moest huilen en toen riep ik uit:"zoiets mag je nooit zeggen!!!!"

    en daarna had ik dus dat optreden in die ondergesneeuwde hut in poederlee, voor een publiek van twintig mensen, voor negentig euro en een gebraden konyn, en ik zei tegen god: miljaar, ik speel liever hier, in deze warme huiskamer, dan in de lotto arena!

    zo wil ik het doen voor de rest van myn leven. want ik ben TOTAAL allergisch voor mensen met macht.

    en dan daarjuist, op bezoek by roel verniers, met zyn keelkanker en met zyn jonge kinderen op zyn magere schoot, en je houd niks meer over.