state of being - 12 maart 2011

waarin mollie, uiteraard geheel per ongeluk, een slaapmiddel drinkt - en naar het ziekenhuis moet ):

vandaag was een heel erg heavy dag. vooral omdat we dat niet verwacht hadden. normaal gezien, ging ik vanavond rustig met myn voeten naar omhoog zitten, de laatste veertig bladzyden van umberto eco uitlezen, de verzamelbox van gainsbourg afdraaien. sms'en naar mensen die my nog geld moeten... overdag alles dan ook okidoki, wakkergeworden in de klappeistraat met een telephoontje van een productiehuis voor een kookprogramma maar heel eerlyk gezegd dat ik écht niét kàn koken; gwen op bezoek gehad, sandwiches met paardenhesp gegeten, op de televisie de tsunami in japan gevolgd. (hoe groot is japan? volgens thomas verdeyen, die m'n affiches doet, niet groter dan frankryk.) in de namiddag by my thuis een vergadering met frank zorro, dwz myn uitgever ("myn uitgever" klinkt chique...) over, nu reeds, een ophanden zynde herdruk (!) van "ik slaap als een croissant...", en daarna wat zitten schryven aan "de geschiedenis van de humor", een gloednief stukje conference, voor het toneel met jowan petit. de vloer ook gedweild, maar niet grondig. en dan terug naar de klappeistraat voor het erge drama: mollie malone, die vandaag, overigens, precies drieëndertig dagen oud is geworden (carmen heeft gelyk: ze is iédere dag jarig), neemt iedere dag, meestal om halfzes savonds, een paar kleine druppeltjes van een zeer onschuldig soort van siroopje, om goed te kunnen boeren; nu hadden we haar per ongeluk evenwel sedinal ingedruppeld - - een slaapmiddel voor volwassenen; dat spul zit namelyk in precies eenzelfde soort pipetje!!

even ademhalen om voort te vertellen.

mollie viel effectief en ogenblikkelyk tamelyk hard in slaap. het anti-gifcentrum, aan de telephoon, raadde ons ten zeerste aan om hiermeê naar de spoed te sjezen. de rit daar naartoe, met de slapende mollie in de maxicosy, wil je niet meêmaken... de ring achter de schynpoort bleek ook nog eens afgezet, "wegenwerken" - fok dit, gewoon toch over het fiets- en voetpad, toch die baan op. iedereen teken doen. dat je zot bent geworden. ook flikken doen teken - stoppen! - alleen maar vertragen, raampje open maar niet te ver open (overal smeltende pek- en stoomlucht.) "zyt gylie op uwlie kop gevallen?" (pas op: die man vroeg dat wel op een beleefde manier!) "wy hebben een vergiftigde baby in de wagen." "oké, ryd door."

ik verval hier, excuseer my, tot anekdotiek...

alleszins was dit totaal infernaal. drie uur lang zeer ernstig vermoéden dat het wel okay komt - maar: geen voor Honderd procent zekerheid - die ene procent onzeker = hell.

die heel vlugge switch van eerst dat knusse salon en die lachende zuigeling, en daarna ineens dat infernale hospitaal, en de kleine die daar aan draden moet en uitgeput is, - genoeg!

goed, beste lezeressen, ze ligt nu dus toch weêr in takt hierbeneên te tutteren en snurken, damn, brrr... vanaf nu mag ze helemààl doen wat ze wil - als ze maar gewoon blyft voortleven, meer niet!

we hebben alledrie geblèrd.

sinds uitgerekend vandaag kan ook mollie met tranen wenen, dus dat was extra schrikken. (maar: ook wel vandaag, vanmiddag, lachte ze twee minuten aan één stuk door recht in myn richting...)

tenslotte, ter besluit, p.s.: in het ziekenhuis, erasmus wilryk, waren de verpleegster wel alweêr, moet gezegd, héél erg goed en onberispelyk, maar: toch één bemerking is het feit, dat ik niet goed snap waarom de belichting in àlle ziekenhuizen, eigenlyk, zo afgryselyk is. om je te opereren, hebben de dokteren natuurlyk een helder, fel, wit licht nodig, maar alle andere uren van de dag zou je daar moeten kunnen liggen recupereren, terwyl je er nu, puur door die verlichting, gewoon totaal crazy wordt, erger nog dan in een turkse vzw...

in hotelkamers heb je dat ook: een prachtige, grote, peperdure suite, met alles erop en eraan - maar dan toch, als je de schakelaar indrukt, zo'n schytwitte belichting, je wil terug naar huis...