parlando van een meesterkok - neuze neuze, voorlopig einde

5.

Terwijl ik hiermee bezig ben, tekent er zich toch, gans vanzelf, enige zekerheid af wat betreft de chronologie van mijn geschiedenis: dit moet in het jaar 1996 zijn geweest, al het voorgaande; en intussen was het augustus geworden, wat wil zeggen dat ik toch een goed halfjaar in Neuze Neuze in de weer moet zijn geweest. Toen, op een warme, drukke, maar ook bedrukkende zomerdag, nam Bert mij in het midden van onze bedrijvigheden plotseling apart. Ik herinner mij nog dat we op dat ogenblik bezig waren een schotel te bereiden voor Hugo Schilz en zijn vrienden. Dat soort klanten bevolkte ons huis, daarvoor waren we in het getouw.

    "Erik," zei Bert. "Ik heb je uitgestaan zolang ik kon. Het gaat écht niet meer, ik krijg dit gewoon niet rond - toch niet op deze manier. Je loopt overal tegen, je weet nergens iéts van. Zeg nu zelf."

    "Je gooit mij op straat?" vroeg ik gelaten. Ik wilde hem ook geen strobreed in de weg leggen, dat zou geen zin hebben.

    "Niet echt," ging hij voort. "Maar," sprak hij, "Ik heb iets opgevangen over een kookcursus die wordt georganiseerd door de VDAB. Meestal is zijn zulke cursussen knudde, maar," ging hij voort, "Deze keer verneem ik uit betrouwbare bron dat die cursus wel degelijk deugt."

    "Ik moet les gaan volgen van jou?"

    "Absoluut, Erik Somers. Ga daar, op die VDAB-cursus, in de leer. Leer de hele stiel, van onderen tot boven, en kom daarna pas terug - maar zeker niet eerder, okay?"

    "Je bedoelt dat je mij daarna met zekerheid weer aanneemt?"

    "Op mijn woord. Als je die hele cursus afwerkt."

    Hier moest ik het mee doen. Mensen beloven je het ene, maar stoven je het andere; maar mijn voorgevoelens zeiden me dat Bert, anders dan zovele anderen, een man van zijn woord was.

    Dus ik had een vooruitzicht. Die cursus gaan volgen, en daarna meer bestendig aan het werk mogen in een van de meest gerenommeerde huizen van onze natie. Hier kon ik mee leven...