waarom zit ik hiermeê in myn gedachten?
op de bradery op het kerkplein staat een gigantische glybaan die uitmondt in een diep waterbad. verhit door de juli-zon, voelt mollie hier wel wat voor. maar telkens we de meest wilde kinderen in het wel heerlyke water zien neêrplonsen, leg ik haar uit:"dat is voor grote kindjes. dat zie je wel, hé? dat dat voor grote kindjes is..."
in de namiddag passeren we deze glybaan opnief. beiden vragen wy ons af: zou zy er toch niet wél op willen?
voor we het terdege beseffen, hebben de vriendelyke begeleiders van de bradery haar in haar rillerige onderbroekje op hun arm - "wil je toch niet liever beneden blyven?" "neen," zegt mollie resoluut, nochtans compleet tegengesteld aan de doodsangst in haar twee ogen. als ik er nu aan terugdenk... haar zo naar boven te moeten zien klauteren, langs die grote, dikke touwen... zo fenomenaal hoog, tussen die volwassenen - met "spelen" niks meer te maken. als jy of kik zonder touw om de middel de mount everest beklommen, was dat lang zo heavy nog niet, dit hier was puur sterven.
ze roetsjt naar beneden, kletsnat, en roept en gilt:"mammaaa-aaaaa!!! mammaaa-aaaaa!!" ze weent de sterren tegen de grond wanneer ze weêr in myn armen valt, en roept dan, boos en verwytend (!), naar my uit:"dat is niét voor kléine kindjes!!"
2 opmerkingen:
Ik had eens een gelijkaardige ervaring toen Carmen net kon fietsen. Ze vroeg of ze van een hoge heuvel af mocht rijden. Ik wees haar op het gevaar maar liet haar begaan; na enkele meters bollen was het fietsje niet meer te stoppen. Het stuur sloeg los en Carmen maakte een gevaarlijke buiteling. Ze kwam er gelukkig met de schrik vanaf.
was ze kwaad op u?
Een reactie posten