leonard cohen was met veel moeite een jaar lang gestopt met roken. toen kwam er, zomaar op straat, een onbekend iemand naar hem toe, die uitsprak:"man, you live to smoke!"
waarop onze zanger een tabakswinkel naar binnen stapte en meteen weêr begon te roken.
hier schuilt een mechaniek in, die my al lange tyd veel deugd doet, byzonderlyk by onfrisse aangelegenheden.
byvoorbeeld: ik doe hier in huis dagelyks honderde trappen, op en neêr, neêr en terug op; naar boven om de draad van m'n gsm te gaan halen, naar beneden om de chauvage te gaan uitdraaien; naar boven omdat mollie roept, naar beneden omdat ik m'n sokken daar heb. de miljardste keer wil ik denken:"néén!! niet nog eens naar boven en naar beneden!!"- maar net dàn spreekt die stem tot my uit:"man, je lééft om deze trappen te doen!"
of nog: ik beklauter, byvoorbeeld, een klein, metalen podium, in openlucht; voor een publiek van tweeduizend mensen - terwyl ik wéét dat er niemand van die mensen op my staat te wachten, echt niémand; dus ik wil denken: ik wil naar huis,- maar: dan zegt weêr die intangibele stem uit den hoge:"man, je lééft om daar nu op dat podium te gaan staan!"
ik kom slaap tekort maar ik moet gaan vergaderen in het oud badhuis; ik denk: ik wil niet; die stem zegt:"man, je lééft voor die vergaderingen in het oud badhuis!"
en telkens is het gewoonweg wààr ook!!!
probeer het zelf ook maar eens...
3 opmerkingen:
Interessante theorie, tegelijk een goeie manier om uzelf kapot te krijgen.
Idd het wekt ik leef voor deze blog
we leven om onszelf kapot te krygen
Een reactie posten