column streekkrant editie antwerpen

TRIOMF OP LINKEROEVER

De grote genoegens in het leven worden ons bijna allemaal verboden. Daarom is het ook niet meer dan logisch dat we nooit eens mogen fietsen in de Voetgangerstunnel. Hoewel er elders in de stad nergens zo'n effen fietspad voorhanden is. Eigenlijk zou er hier zelfs een halfjaarlijkse officiële koers moeten worden georganiseerd. Zo overdacht ik een paar dagen geleden nog, toen ik met m'n goeie vriend Jo Jespers naar Linkeroever fietste voor een trompetrepetitie.

U las het goed: een trompetrepetitie. Alle muzikanten in Antwerpen weten hoe moeilijk het is om een locatie te vinden waar zij hun muzen de vrije loop kunnen laten. Pianisten van het Conservatorium spelen met een hoofdtelefoon, speciaal om hun onderburen te sparen. Jonge rockgoden betalen zich blauw aan de repetitiekelders van het ver afgelegen Trix. En Jo Jespers speelt trompet ongeveer zoals zijn oud-oom , de Antwerpenaar Henri-Floris Jespers het zou hebben gedaan. Dat wil zeggen: behoorlijk experimenteel. De eerste keer toen hij op zijn appartementje in de paleisstraat zijn koperen blaastuig tevoorschijn haalde, stond daar dadelijk - letterlijk - de brandweer voor zijn deur. Voorbijgangers op straat hadden die er bijgehaald.

Met deze mooie nazomer pleegt Jo Jespers zijn trompet daarom op zijn rug te dragen, om zo naar de meest noordelijke kant van Linkeroever te fietsen. Het eenzame, meest romantische bos van Antwerpen (kort achter Sint-Anneke) ruimt er nederig plaats voor onbetreedbaar, maar gelukkig ook geruisloos industrieterrein. Daar gaat hij fors op een stukje rots boven het vlakke water staan. Soms speelt hij twee uur lang niets anders dan experimentele toonladders. Met een indrukwekkende echo hoor je ze weerkaatsen vanaf de overkant, in huiveringwekkende verlatenheid. "Ja," zo besloot hij. "Speciaal om niemand lastig te vallen, moet ik twee uur per dag fietsen, vooraleer ik trompet kan spelen."

Hij heeft nochtans niet te klagen. Columnisten zijn ook maar gefrustreerde "muzikanten" op zoek naar een plekje. En nooit zullen hun stukjes, zelfs niet die voor De Streekkrant, hoe ijverig geschreven ook, zo'n uiterst verpletterende macht kunnen uitoefenen op Antwerpen City als de trompet van Jo Jespers. En bovendien geniet hij daar ook wel een zeer prachtig uitzicht. Zoals de voormalige eigenaar van café De Nieuwe Linde, de naar Luxemburg uitgeweken schrijver/auteur Luc Huybrechts, broer van Carl, dit ooit wel eens formuleerde, omdat zijn eigenste vader toen naar Linkeroever verhuisde:"Je moet op de lelijkste kant gaan wonen - om de schoonste te kunnen zién!"