agenda
de première is morgen - exact onderwyl de rooi duvels dé match van deze eeuw gaan spelen... ...
a day in a life - de voorbye woensdag
om tien uur smorgens wakker gemaakt door een herhaaldelyke deurbel. op den duur, in pyjama, toch maar gaan kyken. een zwerver.
"hey, jouw portefeulle lag hier, voor jouw voordeur, op de grond..."
"hu? wauw, bedankt!"
wonderwel: alles zat er nog in, zelfs - had gisteren net 300 euro cash afgehaald...
zo tof is deze buurt soms ook...
één uur daarna myn kindjes op school gaan afhalen (zie photo); morgen is hun laatste schooldag... onderweg met myn moeder getelephoneerd.
van één uur smiddags tot vier uur smiddags met nele bauwens aan haar nieve one man show zitten te knutselen... zie maar al die blaêren daar op de grond, - om de volgordes te herschikken...
ze was een uur te vroeg, en is daarom met de kindjes meê naar de bakker gefietst, eerst...
om één uur moest ik luv opbellen, die één hoger zat, en zeggen:"hey luv - can you come and fetch our daughter, please..." omdat je anders niet kan werken en nele haar tyd ook kostbaar is...
van zeven uur tot halftwaalf savonds: repeteren in het labyrint op het sint-jansplein; morgen avant-première.
er zyn vandaag een paar dingen ingrypende dingen gebeurd, waardoor ik er opeens hard in geloof...
die luc nys is een stille gast maar je mag die niet onderschatten, door ogenschynlyk weinig dingen te zeggen of te doen, vermag hy toch, tegelyk, grote dingen te verschuiven.
in myn eigen act vandaag een beetje geregisseerd geworden door jo jochems, ook een inzichtelyke mens...
weêr thuisgekomen, eerst de konynen in hun kot gaan zetten - dé meest letterlyke vorm van "domesticeren". we zouden die dieren de hele nacht in de tuin kunnen laten, maar door ze snachts toch wél op te sluiten, maken ze deel uit van onze cultuur. smorgens mogen ze er meteen weêr uit.
die vrienden zyn overigens al byzonder goed afgericht; zodra ze me savonds laat de tuin in zien lopen, springen ze éérst eventjes weg; maar: meteen als ik dan, in een bepaald ritme, met een bepaalde lange, dunne stok op de grond sla, weten ze hoe laat het is; en dan begeven ze zich naar hun kot: uit eigen beweging. hoe herderlyk van my...
vanaf één uur snachts tot, denk ik, halfvier of zo: machine-kamer-time.
beginnende met een telephoontje naar charles jarvis... alsmaar meer een sado-masochistisch gegeven, is dit. overdag belt en/of sms't deze kerel my zes à zeven keer per dag; "bel my!"; ik pak aldoor niét op, wat ik, denk ik, alleen maar kan overleven door te proberen daar een zeker plezier uit te putten - het kan niet anders, of hy moet daar ook zelf van genieten; hoe zou ook hy dit anders volhouden? rond middernacht bel ik hem dan eindelyk zélf op, veelal met tegenzin - dus vanuit, geloof ik, een zeker masochisme.
"hey, alles goed?"
"ja, man..."
"wat ben je aan het doen?"
"op youtube naar een documentaire aan het zien van joy division."
"cool..."
et cetera.
subiet over tot de orde; - column voor de Streekkrant, vuilniszakken en oud papier buitenzetten, een twintigtal mails beantwoorden...
- amen.
column streekkrant editie kempen
KEMPISCHE FESTIVALS
Wie kan er nog oprecht fan zijn van de aanstaande zomerfestivals? In de goeie ouwe tijd speelde er zelfs op Werchter, toen nog Torhout-Werchter, hooguit een tiental bands, in één volgorde, op één podium. Op die manier beleefde het publiek collectief één atmosferische rondreis doorheen het akoestische Walhalla. De spanning was toen groter dan nu. Heden staan er op een gemiddeld festival algauw, zonder overdrijven, mooi 400 groepen naast elkaar. Als je één band niet zo goed vindt, wandel je gewoon naar een àndere tent. Dus die bands hebben niks te verliezen, het is een supermarkt geworden, met voor elk wat wils. Dus waar ligt nog het persoonlijke karakter van deze events? Ik zou het echt niet weten.
Gelukkig: in het bijzonder in de Kempen staan er ook deze zomer weer flink wat meer bescheiden festivals op til, die wél een eigen gezicht hebben, met een programmatie die nog te verhapstukken valt, én bovendien met eigenzinnige neven-rituelen. Denken we bijvoorbeeld aan het zogenaamde "Schoeftzakkerock" in Arendonk - héél vroeger het Bemdfestival geheten - maar toén werd daar de zomervakantie mee afgesloten; een vakantie beginnen, is natuurlijk een pak leuker. Behalve een hoop toffe groepen, wordt er ook een zogeheten "Bierpongtornooi" aangekondigd. Deze bedenkelijke sport vindt plaats rond een pingpongtafel. Aan iedere zijde staat er één ploeg, met voor zich een hele reeks met bier volgegoten bekers. De vijand moet proberen zijn balletjes in die bekers te gooien. Telkens er een balletje in jouw bier belandt, moet je dit bier meteen opdrinken. De ploeg die het vlugst al zijn drank heeft moeten achterovergieten, is verloren. Hopelijk hebben ze dan wel een BOB bij de hand.
We hebben ook sympathie voor, op 8 juli, het Sjokfestival op de Poeyelheide te Gierle - al vond ik, in datzelfde Gierle, de beruchte "Hof Van De Pastoor" een nog betere locatie. Maar meer apart willen we hier het festival "Jakkejaanland" met stip noteren, 14 augustus op het Kerkplein te Lille. Behalve enige indringende muziekbands, staat daar ook een sessie "fierljeppen" op het program. "Fierljeppen" is een Friese traditie, taalkundig wel eigenlijk komende van het Engels, "far leaping", waarbij olijke broeders die het aandurven, gevraagd wordt om met een polsstok van 13 meters lengte, een zo breed mogelijke watersloot over te springen. De sport is al duizend jaar oud, maar in België bestaat ze nog niet zo héél lang, en wie er getuige van wil zijn, moet er bij ons meestal voor naar Hamont. Opgelet wel: fierljeppen is een gevaarlijke bezigheid. De percussionist van de Desselse folkband "Veston" is er eens mee op zijn rug gevallen - met als gevolg dat hij bijna een jaarlang niet meerop het podium geraakte. Vandààg is hij terug - én laat hij weten, dat hij dit fierljeppen aan eenieder zou willen afraden. Toch gaan wij in Lille een kijkje nemen!!
woensdag 29 juni 2016
woensdagbunnie
behalve tony hond en kim baesinger, doet ook ella figuratie in myn aandeel in het toneel "het labyrint" van madame fortuna...
press
state of being, 29 juni 2016
ik pleeg myn schoenen te dragen tot ze algeheel zyn opgebruikt; van myn linker-exemplaar was de hiel inmiddels in tweeën gebroken, daar heb ik nog één dag op voort-gestrompeld, maar dit heb ik al eens voorgehad: op een onevenwichtig paar schoenen lopen, dat kan je, als je pech hebt, bekopen met twee maanden kreupelschap.
zodoende heb ik, met een suffe kop, de niet-schoolgaande, want grieperige rocco james conan rond twaalf uur smiddags naar zyn oma en opa overgebracht, teneinde zelf te kunnen voort-fietsen naar de sacha op de lombardenvest; de enige schoenwinkel met nog van die ouderwetse punt-schoenen. eigenlyk ga ik al twintig jaar lang naar nergens anders, vooral wel omdat ik dit hier vind; dat schoenen-gaan-kopen, altyd zo rap mogelyk weêr voorby moet zyn; ook vandaag stond ik letterlyk na acht minuten weêr buiten - met twéé paar nieve schoenen.
érgens, toch wel, kan ik, desgevraagd, de schoen-fetisjisten, zoals luv byvoorbeeld, toch wél volgen; op niéve schoenen lopen, voelt aan alsof je mens-zyn zelve is hernieuwd... het is ook erg goed voor je zelfvertrouwen... met krààknieve schoenen voelt het alsof je bezig bent met op een doel af te stappen.
normaal staat myn aangezicht vol met vlokken en gryze schilfers, en is het voor my, derhalve, niet zo boeiend om met myn uiterlyk bezig te zyn - wat heb je d'raan om een tof pak aan te hebben, als de kop die je daarboven noodzakelyk draagt, in het beste geval doet denken aan een gratis elephant-man? doch ziehier: elf dagen na myn fruit-dieet, glanst en blinkt myn egale aangezicht als nooit tevoren - en zag ik myzelf, tot myn eigenste verbazing, mét die nieve schoenen reeds aan, staan grasduinen in de rosier 41 (daar kan je afgeprysde de meulemeesters en vandevorsten kan krygen; die kleêren zyn nief, maar wel al één keer op een catwalk gedragen...); ook hiér, in de rosier, stond ik na exact twee minuten met nieve kleêren weêr buiten.
de zon scheen onderweg naar myn werk.
maar direct nà het werk, vergaderend in "café tipsie", op het sint-jansplein, viel het kutweêr maar weêr 'ns met bakken uit de lucht - welkom, o vloeibaar kind van de opwarming van de aarde...
"mag ik die plastic zak?"
"aarom?"
"ik ga myn schoenen en myn vest hier insteken..."
"in die plasticzak?"
"om dan zo, in myn t-shirt en op myn sokken, die stortbui te trotseren."
dinsdag 28 juni 2016
woensdagbunnie
agenda
state of being, 28 juni 2016
één keer om de zoveel jaar tuimel ik, zuiver gevoelsmatig, in een noten-, groenten- en fruitkuur, zeker niet wetenschappelyk onderbouwd, er is ook niks zo vervelend als al die theorieën daarover. maar inmiddels zit ik, zodoende, reeds aan myn tiende dag; al tien dagen lang alleen maar appels en wortels, okkernoten en ananas, en ook erg veel soep. géén vlees, geen één kruimel brood (nog het belangrykst), geen mayonaise, geen pizza, you name it.
vanuit deze ascese pas, verschynen de culinaire visioenen. de vitalski-blogger zal dit wel kennen: je gaat met erg veel honger op restaurant; het duurde een beetje te lang voor je kan bestellen, en nog langer voordat er geserveerd wordt; en dan verschynt daar op een ogenblik, alvast, als een aanloop, dat korfje met gesneden stokbrood en één klein potje kruidenboter. ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar zelf speel ik dan dat gehele mandje én die gehele botervloot naar binnen - het hoogtepunt van het diner...
-dié verleiding is het nu, waar ik permanent tegen opboks... die goed bruingebakken mergeuz-worstjes hier in het vergiet... die warme spaghetti die luv voor de kinderen heeft klaarstaan... die stàpels pizza-dozen die daarjuist, op de repetitie, gratis in de rondte gingen...
goed - wat ik hiervoor terugkryg, is ook lekker... als het even meêzit, wil ik dit twee maanden zien te rekken... het gaat dan ook alsmaar meer vanzelf...
maandag 27 juni 2016
maandagbunnie
en rocco james conan...
agenda dees week
madame fortuna, ism het oud badhuis en de zomer van antwerpen
op het sint-jansplein
met iddy pop, jef tipps, vanessa broes, jo jochems en kik
tien voorstellingen per avond, vyf dagen in de week...
column streekkrant editie antwerpen
KIPPEN OP HET SINT-JANSPLEIN
Plaatsnamen zoals de "Varkensmarkt", de "Lange Koepoortstraat" en de "Paardenmarkt" maken één ding duidelijk: in de antieke stad was er plaats voor het dier. Het relatief drukke verkeer en de hectische agenda van de stadsmens veranderde daar niets aan: mens en dier leefden met elkaar in verbondenheid. In het van uitlaatgassen en plaveisel vergeven hedendaagse Antwerpen is de mogelijkheid om met fauna in aanraking te komen, zo goed als verdampt. Gelukkig zijn er nog kinderboerderijen, en gelukkig is er nog onze fantastische Zoo. Verder zie je nog wel eens een paar honden hun gevoeg doen in de netjes afgebakende hondenperkjes achteraan in ieder park, en ook kom je aan het venster van de beenhouwer wel eens een fotokopietje tegen van een poezenkop, met daarboven de letters:"Help! Wij zijn ons Minoesje kwijt!" Maar voor de rest is de stadsmens volstrekt vervreemd geraakt van het dier.
In het theater zou daar iets aan kunnen worden gedaan. Om die reden ben ik zopas een viertal kippen gaan kopen. De eerste juli ga ik in première met een toneelstuk in een houten labyrint op het Sint-Jansplein, en die kippen zouden daar, in het decor, in een groot kippenhok worden ondergebracht. Uiteraard zou ik die dieren met liefde hebben behandeld en met verstand hebben verzorgd en gevoed. Het publiek zou de dieren wel kunnen zién, maar niet aanraken, en er is volstrekt geen lawaai in de buurt. Toch vroeg ik voor alle zekerheid om toelating bij de sector Dierenwelzijn van de Stad Antwerpen. Het antwoord kwam erg snel - ik citeer letterlijk:"Het gebruik van dieren louter om redenen van vermaak of als attractie komt het welzijn van dieren niet ten goede. De kippen worden enkel als onderdeel van het decor ingezet. Daarom adviseren wij negatief bij dit evenement."
De dienst maakt hier uiteraard een denkfout. Het is niet omdat je een dier als decorum inzet, dat je het automatisch ook zou mishandelen. Mensen die bijvoorbeeld pauwen kweken, doen dit ook enkel voor van de schoonheid van die dieren. Ik zou erg lief zijn geweest voor mijn kippen. En toch, hoe jammer ook, toch is dit hier niet eens bedoeld als kritiek op de dienst Dierenwelzijn. Wat heeft die dienst er ook bij te winnen, om positief te adviseren? Helemaal niks. En als er toch wél per ongeluk een kip zou doodgaan, dan zouden zij het gedaan hebben. Dus als ik van hen was geweest, dan zou ik ook negatief hebben geadviseerd. De malaise zit, met andere woorden, in het systeem zelf, dat over-generatief is, en dat geen ruimte laat voor onderscheid. Dit is, lezers, wat er nu al een jaar of twintig aan de hand is: dat we onze samenleving volledig kapot zien gaan - aan dolgedraaide regelneverij.
zondag 26 juni 2016
zondagbunnie
kim:"hey - al je huid-schilfers zyn weg! of ben je soms geschminkt??"
vitalski:"neen, helemaal niet... dit komt gewoon doordat ik nu al zeven dagen lang alleen maar noten, fruit en rauwe groenten eet, en verder totaal niks."
kim:"waauw!"
waar was je te zaterdag
guido zelf deelde urenlang handtekeningen en stukjes conversatie uit...
het regende - maar één minuut voor zyn optreden op het grote buitenpodium begon, klaarde het plotseling op!
collector's item
nightshift
al goed dat ik deze blog heb, zodat ik toch een béétje dat overaanbod aan impressies kan delen, dat my aldoor tegemoet treedt...